Merry Christmas!

Helaas kan ik jullie in dit blog nog steeds niet vertellen hoe geweldig Kumasi wel niet was. Toen wij zaterdagochtend om half 5 op het trotro station stonden, waren er zelfs nog meer mensen dan op vrijdagmorgen. We hadden geen zin om weer veel tijd te verspillen, dus we zijn meteen terug naar huis gegaan om verder te slapen. De dag zelf hebben Loes en ik nog goed benut met het verplaatsen van al onze spullen en een extra bed naar de ex-kamer van Rebecca. Deze kamer is namelijk drie x zo groot als die van loes en mij, heeft ook drie x zoveel kastruimte, een eigen badkamer en we hebben nu een tafel + stoel in de kamer en een dansvloer tussen onze bedden. Nadat we de vlaggetjes, ballonnen en lintjes hadden opgehangen was onze nieuwe kamer helemaal klaar voor gebruik.

Afgelopen maandag ben ik mee geweest naar een outreach program. We gingen om 7 uur ’s ochtends met 5 vrijwilligers en een zuster naar een klein dorpje in de buurt. Bewoners met medische klachten konden naar ons komen zodat wij ze onderzochten en medicijnen gaven. Het onderzoeken hield vooral in dat we van iedereen de bloeddruk moesten opmeten, maar het was toch erg leuk om te doen. Er kwamen gelukkig erg veel mensen op af, dus we waren er niet voor niks. Iedereen kwam wel op het zelfde moment, wat er voor zorgde dat we om 10 uur al klaar waren. Toen ben ik de rest van de dag maar naar het ziekenhuis gegaan, waar ik weer op een nieuwe afdeling ben begonnen. Female medical.

Ik had van te voren gehoord dat de zusters onaardig waren op deze afdeling maar ik heb daar tot nu toe nog niks van gemerkt. Toen ik maandag net 2 minuten binnen was mocht ik al helpen met het verzorgen van een wond. Kort hierna viel er een vrouw uit bed. We tilde haar terug waarna ze bloed begon over te geven. Heel wat actie, zo op de vroege morgen. Inmiddels is de vrouw overgeplaatst naar het ziekenhuis in Accra, wat een beter ziekenhuis schijnt te zijn. De andere dagen waren eigenlijk een beetje saai op deze afdeling. Mijn werk bestond vooral uit wachten met patiënten voor de röntgenfoto’s en af en toe vitals checken. Ik zou eigenlijk volgende week ook nog op deze afdeling werken maar ik denk dat ik naar een andere afdeling toe ga.

Samen met Morena ben ik deze week ook een dagje met loes mee geweest naar haar daycare center. Ik vond et erg leuk om ook eens zoiets te kunnen doen. De kinderen zijn 2 tot 5 jaar oud en ontzettend schattig. We gingen samen met de kinderen armbandjes maken van kapot geknipte rietjes. Het was voor sommigen nog een beetje te moeilijk, en wij waren meestal meer bezig met het aantal in-rietjes-stinkende-kinderen op nul te houden maar de kinderen vonden het wel erg leuk. Toen alle kinderen een armbandje of ketting hadden, werden er nog wat  engelse boekjes voorgelezen. De kinderen kennen alle verhaaltjes uit hun hoofd en zingen de tekst hardop mee. Daarna was het tijd voor de lunch, we moesten de allerkleinsten helpen met eten. De rest van de dag mochten de kinderen lekker spelen. Ik kon niet al te lang blijven omdat ik nog naar het immigration office moest om mijn visum te verlengen. Ik had hier maar veel tijd voor uitgetrokken omdat ik bij de ambassade in Nederland drie uur had moeten wachten voordat ik mijn papiertje kon laten lezen en in Ghana duurt alles gemiddeld drie keer langer als in Nederland. Maar wonder boven wonder werd ik meteen geholpen en stond ik binnen een half uur weer buiten. Niet erg.

De kerst heb ik met een aantal vrijwilligers gevierd in Big Milly’s, een lodge in kokobrite vlakbij Accra. Op het terrein van Big Milly’s was een restaurant, bar, cocktailbar, verschillende afrikaanse winkeltjes en huisjes waar je kon slapen. het strand was op loopafstand. Wij sliepen in een soort open hut die we deelden met 3 nederlandse studenten, die Loes en ik bij de ambassade in Nederland al hadden gezien. Loes en ik waren dus ook op het zelfde moment bij de ambassade. Erg grappig dat we uiteindelijk allemaal in dezelfde kamer in Ghana beland zijn. We sliepen op matrassen op de grond zonder lakens of kussens. Ik vond de kamer verder prima, we hadden klamboes dus het was goed. We hebben er uiteindelijk wel veel te veel voor betaald omdat het kerst was. Ze waren van te voren ook erg onduidelijk over de prijs. Er was ons door de telefoon verteld dat het 26 cedi pp koste voor 2 nachten met eten en drinken inbegrepen en dat je niet voor 1 nacht kon boeken, toen we aankwamen werd ons al verteld dat het 26 cedi per nacht koste en dat alleen het avondeten en het feest er bij inbegrepen zat. Toen we de volgende dag vroeg of het mogelijk was maar 1 dag te blijven, kon dat maar moesten we wel 6 cedi voor de accommodatie van de 2^de nacht betalen omdat we geboekt hadden. We zijn toen maar gewoon 2 nachten gebleven, maar toen we vandaag wilden betalen kregen we weer een verassing te horen. De 26 cedi per nacht was 26,50 en was alleen voor het eten en het feest, voor de accommodatie moesten we nog 6 cedi per nacht betalen. Uiteindelijk hebben we dus 65 cedi betaald ipv de 26 cedi die we verwacht hadden. We konden gelukkig wat geld lenen van een Nederlandse jongen, anders hadden we niet genoeg geld gehad om te betalen.

Onze hut stond naast het podium en de speakers, dus we waren verplicht om ‘s nachts door te feesten. Het begin van het feest was erg leuk, er was een Ghanees dansoptreden. Het duurde mij eigenlijk net iets te lang, maar het was wel erg leuk om te zien. Hierna werd er een toneelstuk opgevoerd, het verhaal was totaal niet te volgen. Daarna was er muziek, wat op zich erg leuk was geweest als ik niet de enige was geweest die niet moe was. De tweede avond was er een reggae party, dit keer had iedereen gelukkig wat meer energie en hebben we er nog een leuk feestje van gemaakt.

Leprosy camp

Zoals mensen die mijn blog lezen al weten, help ik ’s ochtends bij het leprocy camp. In een klein dorpje niet ver van cape coast, wonen mensen die vroeger de ziekte lepra hebben gehad. De lepra heeft hun zenuwen aangetast waardoor ze geen of weinig gevoel meer hebben. De meeste van hun hebben grote en diepe wonden die ze slecht verzorgen. Elke werkdag  gaan er vrijwilligers heen om de wonden te verzorgen. En met resultaat! De wonden zien er nu al stukken beter uit als toen ik voor het eerst bij het leprocy camp was. Om de wonden goed te kunnen verzorgen hebben we van alles nodig. Desinfectiemiddelen, pleisters, verband, gaas, watten, handschoenen etc. We kopen dit van geld dat ooit door vrijwilligers is geschonken. Aangezien het overgebleven geld steeds minder wordt en het bijna kerst is :) heb ik bedacht om wat geld op te halen voor het leprocy camp. Dus als je in een vrijgevige bui bent deze kerst kun je wat geld doneren aan het leprocy camp. Alle kleine beetjes zijn meer dan welkom!  Het rekeningnummer is 8626981 t.n.v. MW B Bosman onderwerp: leprocy camp.

Meesterwerk

Met veel moeite ga ik hier weer een blog produceren. Het is alweer bijna 2 weken geleden! Het wordt eigenlijk elke keer lastiger om een blog te schrijven. Het is natuurlijk ook veel leuker dingen te doen in plaats van op te schrijven wat je doet. Vandaag heb ik in ieder geval wel de tijd om mijn blog te schrijven. Ik zou vandaag met Loes en Georgi naar Kumasi gaan, maar het feest ging niet door. Vandaag is de eerste dag van de kerstvakantie hier voor scholieren. Kinderen hebben hier 4 weken kerstvakantie. Het was dus extreem druk bij de trotro’s en bussen. Het had niet echt zin om te wachten tot we in een tro konden, omdat we dan haast geen tijd meer zouden hebben in Kumasi. Ik baal er wel van. Ik ben vanochtend  voor niks om 6 uur opgestaan (ik was gisteravond pas om 2 uur thuis na het afscheidsfeestje van Fred en Rebecca) voor niks niet naar het leprocy camp en ziekenhuis geweest, 2 uur voor niks gewacht en voor niks taxi’s betaald. Nu vertrekken we waarschijnlijk morgenochtend om 4 uur ’s ochtends. Ja,  4 uur ’s ochtends. Ik wil erg graag naar Kumasi, dus ik heb het er wel voor over. Het is geen leuk dag vandaag want behalve dat ik niet naar Kumasi kon gingen ook Fred en Rebecca vandaag naar huis:(! Ik heb nu wel twee keer afscheid kunnen nemen. :)

Vorige week woensdag ben ik toch nog samen met Rebecca en Loes naar Bessua gegaan. Fred zou eigenlijk ook meegaan maar hij was ziek. :( In Bessua waren Loes en ik al eerder geweest, wat eigenlijk wel handig was omdat we precies wisten hoe we er moesten komen en waar we goedkoop konden slapen etc. Donderdag werd ook Rebecca ziek wakker, ze had precies hetzelfde als Fred. Waarschijnlijk hebben ze iets opgelopen toen ze in een meer hier hebben gezwommen. Hoewel Rebecca zich echt niet lekker voelde wilde ze toch erg graag verder naar onze volgende bestemming. Green turtle lodge, een ecologisch beach resort. Helaas was onze tocht er naar toe, niet ideaal als je ziek bent. We hadden een taxi kunnen nemen die ons direct naar green turtle bracht. Deze taxi was alleen niet helemaal bestand tegen de zandweg met kuilen. De stoel van de bestuurder kwam bij elke hobbel bij ons op de achterbank terecht en ik heb de hele weg de deur goed vast moeten houden omdat deze bij elke kuil open ging. Toen we halverwege waren, wilde de driver niet verder omdat zijn taxi half uit elkaar viel. Hij wilde ons in een passerende  tro stoppen. Toen hij niet een deel van het geld terug wilde geven, heeft hij ons toch tot aan green turtle gebracht. Zijn taxi is niet eens uit elkaar gevallen. Ik vraag me wel af of hij de terugweg heeft gered. Toen we bij green turtle aangekomen heeft Rebecca de hele dag in onze kamer gelegen, wat wel erg jammer was omdat het Loes’ verjaardag was. Gelukkig waren er bij green turtle een aantal vrijwilligers uit andere delen van Ghana en ook wat vakantiegangers, waarmee we een gezellige avond hebben gehad. De volgende dag voelde Rebecca zich alweer een stuk beter maar ze wilde toch naar huis. Na lang aandringen van Rebecca zijn Loes en ik met zijn 2en verder gegaan. We hadden gelezen over een plek waar je buiten in een hangmat (met klamboe er over heen) kon slapen. Dat klonk wel superleuk. Maar toen we in het dorpje aankwamen bleek de plek nog niet te bestaan. We hebben toen in een boomhut geslapen wat ook wel leuk is. We zaten aan een prachtig strand en we waren samen met 2 duitsers de enige toeristen op het strand en in het dorpje. Dat was wel erg speciaal. Zaterdag zijn we terug naar huis gegaan. De terugreis verliep belachelijk voorspoedig, we hebben nergens hoeven wachten, wat echt heel bijzonder is in Ghana. We waren dus ruim op tijd voor het afscheidsfeestje ‘s avonds van een aantal vrijwilligers.

Afgelopen woensdag ben ik in plaats van naar het ziekenhuis met Fred en Rebecca, die inmiddels weer beter waren, mee geweest naar hun school. Fred was er altijd heel erg enthiousiast over en ik wilde het toch graag zien voordat ze naar huis gingen. Woensdag was er een speciale kerstviering op de school. Kerst is een groots feest in Ghana, de kinderen hadden allerlei optredens. Er was een koor, een dansgroep, er werden gedichten voorgelezen en er was  zelfs een modeshow. Ook de docenten deden met alles mee. Ook fred en Rebecca en ik moesten er aan geloven, we moesten met de docenten dansen terwijl er 300 kinderen + ouders in de zaal zaten. Na de kerstviering kregen we lunch op school. Er was geen les vandaag dus heb ik maar wat met de kinderen gespeeld. Dit bestond vooral uit foto’s van de kinderen maken wat ze echt fantastisch vinden.  

Het is wel jammer dat ik door dit alles zo weinig dagen over houdt bij pediatrics, wat echt een hele leuke afdeling is. De zusters zijn heel aardig en ze laten je best veel doen. Dit komt misschien ook omdat ik er samen met Cindy werk, en zij is al klaar met haar opleiding verpleegkundige. Ik mocht bijvoorbeeld een medicijn via het infuus toedienen wat over 20 minuten verspreid moet worden gegeven. Verder help ik wonden verzorgen en moet ik samen met Cindy van alle kinderen de vitals checken (hartslag, ademhaling,temperatuur) Ook de dokters zijn er heel aardig, en leggen je best veel uit. Soms is er een afdelingvergadering, daar mogen Cindy en ik gewoon bij zijn. Ze bespreken dan bijvoorbeeld waaraan patiënten zijn overleden, en hoe ze de afdeling kunnen verbeteren. Best interessant. Ik heb de laatste twee weken nog niet ingepland waar ik ga werken, dus ik denk dat ik dan nog terug ga naar pediatrics, of nu een week langer blijf en dan alles een week opschuif. Het maakt het ziekenhuis over het algemeen niet echt uit waar ik wanneer werk, alles is mogelijk. :)

Hopelijk kan ik in mijn volgende blog over een geslaagde trip naar Kumasi vertellen!

(Na zo’n meesterwerk als dit zijn reacties wel toepasselijk)

Pepernoten in Ghana

Hier is dan mijn eerste blog vanuit mijn eigen kamertje. Maandag heb ik een soort usb stick gekocht voor draadloos internet. Het werkt soms niet meteen en het internet is ook niet al te snel, maar het is wel erg fijn om af en toe even je mail te kunnen bekijken. :)

Mijn 2 weken op de afdeling A & E zijn werkelijk voorbij gevlogen. Ik moet zeggen dat ik ook niet 2 volle weken heb gewerkt. Ik ben de eerste week wel elke dag naar het ziekenhuis geweest, maar op vrijdag was ik er niet aan het werk. Mijn kamergenootje Loes was donderdagnacht ziek geworden. De volgende morgen ben ik met haar mee gegaan naar het ziekenhuis voor een malaria test. Naar het ziekenhuis gaan in Ghana betekent vooral veel wachten.  We gaan naar de emergincies ward, waarvan je zou denken dat het iets sneller gaat als op de andere afdelingen. Eerst wachten we 3 kwartier voordat er een dokter is. Als de dokter er is stelt hij haar een paar vragen waarna we naar het lab mogen om bloed te prikken. Daar aangekomen worden we weer weg gestuurd omdat Loes eerst moeten betalen voor de test. Dit moet op een andere afdeling. Als we terug komen moeten Loes weer wachten. Als ze na een kwartier geroepen wordt mag ze ergens anders wachten. Dan wordt er eindelijk een sample genomen. Het resultaat kunnen we over een uur ophalen. Een malaria test hoort een kwartier te duren. Na een uur komen we terug bij het lab, waar het resultaat nog niet is. Als ik even met een laborant heb gepraat krijg ik het resultaat, wat dus blijkbaar al gewoon klaar was. Geen malaria, volgens de test. De dokter denkt toch dat ze malaria heeft (het is mogelijk dat je malaria hebt maar het niet uit de test komt) en schrijft haar de medicijnen voor. Die moeten we bij de apotheek in het ziekenhuis ophalen en weer ergens anders betalen. Na ongeveer 5 uur kunnen we naar huis. Toch was het niet echt een verloren werkdag omdat het ook wel goed is om het ziekenhuis eens door de ogen van een patient te kunnen bekijken.

Ook afgelopen vrijdag verviel, het was namelijk farmersday in Ghana. Het is officieel een feestdag voor de boeren(goh) maar in Ghana houdt men erg van vrije dagen dus heeft iedereen vrij. Als er feestdagen in het weekend vallen verplaatst men de vrije dag ook altijd naar vrijdag of maandag. Nu we toch niet hoeven te werken kunnen we er maar beter gebruik van maken. Samen met wat andere vrijwilligers ga ik naar Nzulezo. Dit is een dorpje in een meer, de huizen zijn gebouwd op stelten. We hebben om 5 uur ’s ochtends afgesproken bij een trotro station in cape coast. Uiteindelijk vertrekt onze tro om 6 uur, wat betekent dat we een uur langer hadden kunnen slapen. Een trotro is een klein busje wat er vaak uitziet alsof het elk moment uit elkaar kan vallen. Meestal gaan er meer mensen in een trotro dan officieel de bedoeling is. Nadat we de rit over weggetjes met kuilen hebben overleefd  gaan we per kano naar het dorpje toe. Het is erg sprookjesachtig omdat je door een soort jungle vaart. Nzulezo is een gewoon dorpje met een school en een kerk, alleen dan op stelten. De meeste huizen zijn met steigers aan elkaar verbonden, maar om sommige huizen te bereiken moet je eerst een duik nemen. We gaan weer terug per kano, en nemen vervolgens een tro naar Busua, waar we overnachten. We zijn met 7 personen en slapen in een 4 persoonskamer. Hierdoor is het erg goedkoop. De volgende dag splitsen we. Ik ga met 3 andere vrijwilligers naar het strand in Busua, de anderen staan ‘s ochtends weer om 4 uur op om naar de stad Kumasi te gaan. Ik ben blij dat ik voor het strand heb gekozen, want het strand was echt prachtig. Aan het eind van de middag gaan we per tro weer terug naar cape coast.

Verder is er eigenlijk weinig spectaculairs gebeurt op de afdeling. Er waren de tweede week erg weinig patiënten en heel veel Ghanese geneeskundestudenten op de afdeling, waardoor er voor mij niet zoveel werk overbleef. Hierdoor werden de lunchpauzes langer en de dagen korter. Maar ik heb toch wel wat dingen gezien en geleerd op deze afdeling. Vanaf deze week werk ik bij pediatrics, de kinderafdeling. Ook op deze afdeling heb ik veel te weinig werkdagen. Ik heb er gister wel gewerkt maar het plan was om vandaag richting te gaan met Fred, Rebecca en Loes en pas vrijdagochtend weer terug te komen. Fred moet voor zijn organisatie wat mensen en plaatsen bezoeken om te kijken of er nieuwe projecten kunnen worden gestart. We combineren dit met wat strand etc. Na leprocy camp ben ik dus naar huis gegaan omdat we rond 12 uur zouden vertrekken. Hellaas was Fred ziek geworden en zijn we vandaag niet vertrokken, ik heb dus eigenlijk voor niks een werkdag verloren. Als het morgen wat beter gaat met Fred vertrekken we als nog. Ik hoop dat het doorgaat want Fred en Rebecca gaan alweer bijna terug naar de UK. Het zou erg leuk zijn om nog zo iets met hun te kunnen doen voordat ze vertrekken.

Veel vrijwilligers gaan de komende periode naar huis en er komen tot en met de kerst weinig nieuwe mensen voor terug. Heel veel mensen willen met kerst blijkbaar thuis zijn. Gelukkig blijven er in mijn huis nog wel een aantal vrijwilligers over. Het lijkt me niks om alleen in een gastgezin te zitten. Er zijn nu nog 4 Nederlandse vrijwilligers over in cape coast, die toevallig alle vier met kerst blijven. Wij Nederlanders hebben natuurlijk ook minder met kerst doordat wij sinterklaas al hebben. En sinterklaas kunnen we ook gewoon in Ghana vieren. We hebben onderling lootjes getrokken, Ghanese cadeautjes gekocht en een gedicht voor elkaar geschreven. We moeten wel een beetje creatief zijn hier, ik heb mijn cadeautjes bijvoorbeeld ingepakt in wc papier met gebrek aan beter. Verder hadden we nog wat van thuis meegenomen pepernoten en taaitaai tot onze beschikking. Behalve de 4 Nederlanders waren er op het laatste moment ook nog 2 andere vrijwilligers gekomen. Ze snapten het niet helemaal geloof ik en het vertalen van de gedichten was ook niet zo’n succes maar de pepernoten vielen in de smaak. In ieder geval hebben we een erg gezellige ‘Hollandse’ avond gehad.

Een nieuwe afdeling en een heleboel gezelligheid

Sinds deze week werk ik op een andere afdeling in het ziekenhuis, accidents and emergencies. Dit is natuurlijk heel wat anders als de NICU waar ik eerst zat. Het is nogal een verschil of je patiënten baby’s zijn die de hele dag slapen of volwassenen die je kunnen vertellen wat er aan de hand is etc. Op de afdeling waar ik nu zit zie je af en toe hele heftige dingen voorbij komen. Dinsdag was er bijvoorbeeld een vrouw met hele stukken zonder huid. Er was een bacterie in wondjes van haar gekomen die je huid op eet. Ik had nog nooit zo iets gezien. Ze kon zo meedoen in een horrorfilm. Verder zijn er patiënten die bijvoorbeeld ergens vanaf zijn gevallen of door iets scherps hebben gelopen. Soms zijn er zwangere vrouwen of mensen met een ernstige vorm van malaria. Meestal blijven de patiënten maar even op de afdeling A & E en gaan vervolgens naar een andere afdeling.

Ik krijg ook iets meer te doen bij A & E dan bij NICU. Zoals patiënten naar de x-ray, het lab of een andere afdeling brengen, temperatuur, pols, ademhaling en bloeddruk checken en ik werd bijvoorbeeld ook een keer op pad gestuurd om eten en drinken te kopen voor een patiënt die honger had. Ook leggen de dokters veel meer uit dan op mijn vorige afdeling. Daar gaven ze wel een (kort en soms onbegrijpelijk) antwoord als je iets vroeg maar ze vertelden bijna nooit iets uit zich zelf. Bij A & E vertellen dokters als ze het niet te druk hebben gewoon wat ze aan het doen zijn en waarom.  

Verder ga ik nog steeds bijna elke ochtend naar het leprocy camp, zie mijn vorige blog. Voor het leprocy camp hebben we een grote tas vol met ontsmettingsmiddelen, verband, pleisters etc. We kopen alle spullen van geld dat ooit door verschillende vrijwilligers aan het project is gegeven. Gister heeft een vrijwilliger de tas in een taxi laten staan, en dat is nogal een groot probleem. Zonder de spullen kunnen we niks doen. De politie is verteld dat we de tas kwijt zijn en het is omgeroepen op de radio. Als we de tas niet terug vinden betekent dat, dat we alles op nieuw moeten kopen. Het zal alles bij elkaar behoorlijk prijzig zijn… (donaties zijn altijd welkom) Vanochtend hebben we alles meegenomen wat we zelf hadden meegenomen van thuis en met wat creativiteit toch de wonden verzorgt. Na een tijdje kwam Bernard, verantwoordelijk voor het medical project in cape coast, met de mededeling dat de tas gevonden is! We hebben de tas nog niet officieel terug, maar ik neem aan dat het wel goed komt nu.

Behalve werken wordt er hier ook veel gefeest. Dit had ik van te voren echt totaal niet verwacht. Het idee dat ik 3 maanden geen alcohol zou drinken is niet helemaal waar, sterker nog het aantal drankspelletjes dat ik ken is inmiddels flink gestegen. Er zijn vaak feestjes van vrijwilligers omdat ze Ghana verlaten of jarig zijn. Als er geen feestje is gaan er veel vrijwilligers naar Oasis om gezellig wat te drinken of te dansen. Ook zijn er een aantal vrijwilligers die geregeld een dag vrij nemen om bijvoorbeeld naar het strand te gaan. Ik vind dit zelf een beetje vreemd omdat als je hier liever naar het strand gaat dan werkt, je beter gewoon op vakantie had kunnen gaan.

Voor mij is het weekend een beter moment om naar het strand te gaan en iets van Ghana te zien. Afgelopen weekend ben ik met twee huisgenootjes naar het Elmina Castle geweest. Dit is een slavenfort, dat voornamelijk van Nederland was. We kregen een rondleiding en werden opgesloten in een cel. Verder zijn we naar het strand geweest. Het strand is hier zoals je weleens ziet in films, met palmbomen en hoge golven, alleen lopen er hier af en toe wat Ghanezen met van alles op hun hoofd door het beeld.

Doordeweeks werk ik dus gewoon het liefst. Ik werk meestal tot ongeveer 2 uur, dus is er nog genoeg tijd om ’s middags bijvoorbeeld even de stad in te gaan. (en soms ’s avonds naar een feestje of Oasis) Over het algemeen zijn mijn dagen dus goed gevuld, wat er voor zorgt dat ik bijna non-stop moe ben. Het zorgt er ook voor dat de tijd echt ongelofelijk snel gaat. Ik dacht dat van te voren dat 3 maanden erg lang was. Maar ik zit inmiddels al zo goed als op 1/3. Ik ben eigenlijk al weer bijna thuis.

 

:)

Na 2 weken in Ghana begin ik me al aardig thuis te voelen hier. Het is ontzettend gezellig met alle vrijwilligers. Ook de Ghanese manier van doen, alles rustig aan doen en het woord opschieten niet kennen, begint nu een beetje in mijn systeem te komen. Ik wordt dus nog luier dan ik al was :) Alleen in het ziekenhuis is deze manier van leven af en toe nog moeilijk te begrijpen, soms gebeuren dingen gewoon niet op tijd. Er wordt bijvoorbeeld ‘s ochtends een blood sample genomen en pas de volgende dag wordt er door het lab naar gekeken. Soms overlijden patiënten omdat ze gewoon niet op tijd geholpen worden, ik heb dit gelukkig nog niet zelf meegemaakt. In het ziekenhuis kan ik tot nu toe eigenlijk vrij weinig doen, je kijkt vooral naar de bezigheden van de dokters en geeft ze wat dingen aan. Je kan de dokters alles vragen dus leerzaam is het wel. Volgende week is mijn laatste week op de afdeling NICU, Neonatal Intensive Care Unit. Ik heb afgesproken met mijn supervisor dat ik elke 2 weken ga wisselen van afdeling. Ik hoop dat ik op andere afdelingen iets meer kan doen. We zullen het wel zien.

Om mezelf wat nuttiger te maken ga ik bijna elke dag mee naar het leprocy camp. Dit is in een dorpje verderop waar elke ochtend mensen die de ziekte lepera hebben gehad naar toe komen. Door de lepera zijn hun zenuwen aangetast en voelen ze geen pijn meer. Ze hebben grote en diepe wonden die ze niet verzorgen omdat ze er geen last van hebben. Sommigen snijden ook hun vingers en tenen af omdat ze proberen weer pijn te voelen. Samen met een aantal andere vrijwilligers ontsmetten we de wonden en brengen het verband opnieuw aan. Het is, vooral de eerste keer heel heftig om te zien maar het is ook erg leuk om te doen. De mensen waarderen het heel erg dat je ze helpt en je ziet de wonden ook verbeteren. Het is een project wat door vrijwilligers is opgezet, dus er zijn geen artsen bij. Hierdoor kan je echt zelf wat doen. De eerste keer legt een andere vrijwilliger uit hoe je het precies moet doen en doet het voor. Je mag zelf weten wanneer je voor het eerst zelf een wond wilt verzorgen, de andere vrijwilligers helpen je in het begin. Het liefst zou ik elke dag meegaan maar er zijn steeds meer vrijwilligers die er heen willen. We moeten dus afwisselen. Het leprocy camp is net als het werken in het ziekenhuis van maandag tot en met vrijdag. Ik ben elke dag te laat in het ziekenhuis omdat ik eerst dus naar het leprocy camp ga, dit is niet erg in Ghana, zusters zijn zelf soms ook 2 uur te laat.

In het weekend ben ik dus vrij. Mijn eerste weekend heb ik niet zoveel gedaan, ik zou op zaterdag met 2 huisgenootjes naar een beach resort hier in de buurt gaan. Het was helaas de hele dag bewolkt, dus we zijn niet gegaan. Zondag ben ik naar een hele grote markt geweest hier. Je kunt hier een heleboel Afrikaanse stoffen kopen, waarmee je naar een kleermaker gaat. Je wordt dan helemaal opgemeten waarna ze iets op maat voor je kunnen maken. Je kan ze gewoon een schets geven van hoe je wilt dat het wordt. Na de markt zijn we gaan lunchen bij Oasis, hier gaan we ’s avonds ook wel eens uit. Ik had niet echt verwacht dat ik uit zou gaan hier, maar we gaan best vaak. Oasis is een restaurant/ bar aan het strand in de openlucht. Daarna zijn we nog even op het strand zelf geweest. Er was ook een andere vrijwilliger die voor haar schoolklas een uitstapje naar het strand had geregeld.

Maandag kwam er een nieuw meisje bij ons in huis, Loes, ook een Nederlands meisje van 18. We slapen op dezelfde kamer. Iets minder privacy dus, maar het is wel erg gezellig. Sinds woensdag zijn Fred en Rebecca (twee vrijwilligers uit mijn huis) gaan reizen, ze blijven anderhalve week weg. We zijn nu dus nog maar met zijn vieren in het huis.

Afgelopen weekend heb ik wat meer gezien. Samen met Loes en 4 Engelse meisjes en een Duitse jongen vertrokken we zaterdag om half 8 naar Kakum, een stukje tropisch regenwoud waar ze op 40 meter hoogte een soort hangbruggen hebben gemaakt. Je loopt dus boven de toppen van de meeste bomen. Als je niet naar beneden kijkt terwijl je loopt, is het erg leuk. Hierna gaan we naar een soort opvang van dieren. Het wordt gerund door twee rotterdammers. De man drinkt bier, de vrouw heeft malaria (dat heeft ze zo’n tien keer per jaar) en het ruikt er naar wiet. De dieren zitten in erg kleine kooitjes of ze zitten vast met een riempje. Ik vind het erg vreemd dat de dieren minder ruimte hebben dan in een gewone dierentuin, terwijl ze hier naast hun eigen leefruimte zitten. Dan gaan we naar het beach resort waar ik eigenlijk vorig weekend heen zou gaan. Het is best luxe. Mijn andere 2 huisgenootjes, Tabiah en Morena zijn er ook. We gaan samen terug naar huis. ’s Avonds is er een afscheidsfeestje van een vrijwilliger. Het is op het dak van het huis van haar gastgezin. Er zijn een heleboel vrijwilligers en het is erg gezellig.

Ik heb het dus wel naar mijn zin hier!   

Liefs uit Ghana.

 

 

First days in Ghana

Hier is dan mijn eerste berichtje uit het zeer warme Ghana. Het is ontzettend wennen hier. De mensen, de beesten (voornamelijk de insecten) de temperatuur, de sfeer, alles is zo anders. Gelukkig ben ik weinig alleen geweest. In de rij op het vliegveld van Accra stond ik toevallig al naast een andere Nederlandse vrijwilligster van projects abroad. Ze ging net als ik 3 maanden in een ziekenhuisje werken, ze ging wel naar een andere plaats. We hebben samen de koffers gehaald en onze euro´s omgewisseld voor cedi´s.

Hierna ontmoetten we Nyame en nog 4 Nederlandse en 1 Ierse vrijwilliger. Nyame heette ons extreem enthousiast welkom, hierna gingen we naar 2 auto´s. er kwam nog 1 vrijwilliger bij, uit een ander vliegtuig. Er waren twee overnachtingsplekken. Vrijwilligers die naar Cape Coast of een bergdorpje gingen moesten naar het pink hostel, dit waren er 5. De rest zou in het office van projects abroad overnachten. 5 personen + chauffeur + heel veel bagage past over het algemeen niet in 1 auto. Nyame en de chauffeur bleven positief en hebben de koffers heel vaak in en weer uit de auto gehaald. Uiteindelijk ging er wat van onze bagage in de andere auto, gelukkig niet mijn koffer. Er moest ook 1 persoon in de andere auto. Dit was een man, hij was samen met zijn vrouw, zij zat in onze auto. Hij en de bagage zouden s´avonds naar ons hostel worden gebracht. Toen we in het hostel waren vertelde de chauffeur dat de bagage en de man pas morgen zouden komen. Even later was daar de bagage en de man. De man moest wel weer mee terug naar het office. Vrouwen en mannen moesten apart slapen. De vrouw was bang dat ze 3 maanden apart moeten slapen. Er wordt ons verteld dat we de volgende dag om 5 uur s´ochtends zullen vertrekken vanwege de file´s. Daarvoor kunnen we ontbijten en worden we om 4 uur wakker gemaakt door iemand van het hostel. Het hostel is best oké, er is een douche en wc papier en weinig insecten. Ook is er een slecht werkende airco. We slapen met zijn vieren op 1 kamer in stapelbedden.

De volgende dag worden we niet wakker gemaakt. Om 5 uur wordt een van ons wakker en wekt de rest. We douchen en kleden ons snel aan, beneden is geen ontbijt. Als we iemand van het hostel zien vragen we om wat water en fruit. We krijgen allemaal een flesje water. Dan wachtten we op de taxi. Om 6 uur komt hij aan. Gelukkig zijn we niet om 4 uur opgestaan. Alleen de vrijwilligers die naar cape coast gaan kunnen mee. Dat zijn Lilly en ik. Lilly is een vrouw van rond de 50 schat ik. Ze is de oudste vrijwilliger die ik tot nu toe heb ontmoet. De meesten zijn rond de 22. We gaan met de taxi naar een busje, een man van de organisatie gaat mee, hij verteld dat er airco is in de bus. Ik verwacht niet veel van de airco na het hostel. Dan gaan we in het busje, de airco is heel goed, het is bijna koud. Na drie uur lang inhalen komen we aan in cape coast. We gaan uit het busje, in een taxi. We worden naar onze gast gezinnen gebracht.

Lilly´s gastgezin was een zooitje vertelde ze, het was er vies en ze deelde een kleine kamer met weinig kastruimte met een meisje. Er waren heel veel mensen waarvan ze niet wist of ze wel of niet in het huis woonden. Mijn gastgezin is top. De gastvrouw is heel aardig en ik deel mijn tweepersoons kamer nog niet. Er is een gemeenschappelijke ruimte met tv en lekkere stoelen. De badkamer deel ik maar met 1 andere vrijwilliger. Er zijn op dit moment 3 meisjes, 1 jongen en ik bij het gastgezin.

Nadat we onze gastgezinnen ontmoet hebben neemt Erik (werkt voor projects abroad) ons mee voor een rondleiding in cape coast. We gaan naar de markt, supermarkt, postkantoor, bank, cape coast castle, een restaurant waar we een ghanese maaltijd nuttigen, een kerk, Lilly wisselt haar geld nog om in cedi´s en we kopen een simkaart. Dan gaan we allebei naar ons gastgezin.

´S avonds is er een quiz in het office van projects abroad, alle vrijwilligers kunnen erheen.  De verliezers van de vorige keer bedenken de vragen. Ik had geluk want de vorige keer waren er een aantal Nederlanders die verloren hadden. Ze vroegen bijvoorbeeld wat de naam is van het volkslied van Nederland A: Janwillem B: Wilhelmus C: Robertjan. De vragen waren dus erg makkelijk voor mij. Mijn groepje had dan ook gewonnen, er zaten 3 Nederlanders in. Daarna gingen we met een heleboel vrijwilligers naar een bar: Solice. Daar hebben we wat gedronken. Toen ben ik met twee huisgenootjes naar huis gegaan.

De volgende dag had ik mijn eerste werkdag. Ik zou om kwart voor 7 opgehaald door Erik. Ik stond op om 6 uur, Erik was er al om half 7. Ik heb snel ontbeten. Toen gingen we naar het ziekenhuis met een taxi, het was ongeveer 10 minuten, lopend is het iets langer als 30 minuten. Er ging nog een andere vrijwilligster met ons mee. Zij was er voor de tweede dag. We hebben vooral lang gewacht. En we zijn even bij een paar afdelingen binnen gelopen, maar we kregen niet zo veel te zien. De andere vrijwilligster studeerde fysiotherapie, ze werd achtergelaten op de afdeling fysio. Er was verder niemand, ze moest wachten. Ik moest ergens anders gaan wachten. Na een half uur kon ik naar binnen in een kamertje, daar moest ik zeggen op welke afdeling ik wilde werken, ik zei pediatrics, dat is de kinderafdeling. Maar daar waren al te veel vrijwilligers. Toen moest ik naar een afdeling waar ze pasgeboren en te vroeg geboren baby´s verzorgen. Ik ging er diezelfde dag nog heen. Ik kon niet zoveel doen. Dat was wel jammer, misschien wordt het iets meer als ik hier langer ben. Het was ´gelukkig´ niet alleen maar saai want op een gegeven moment viel ik flauw. Ik denk dat het door de hitte kwam, ik weet het niet. Er gebeurde niet echt iets heel engs op dat moment. Toen ik weer bijgekomen was mocht ik naar huis, het was nog geen 2 uur (ik werk van 8 tot 2)

Daar heb ik gegeten en het een beetje rustig aan gedaan. Toen ben ik nog met 2 huisgenootjes naar een vrouw gegaan die kleding van vrijwilligers wast voor heel weinig geld. Ik had nog niet echt was, ik ben nog niet zo lang hier natuurlijk. Maar het is wel handig om te weten waar het is etc. Daarna gingen we weer terug naar het huis en hebben we een film gekeken. Ze hebben een enorme tv, bij mijn gastgezin, het is wel een oude tv. Er zijn ook heel veel films, de meeste zijn door vrijwilligers gekocht.

De volgende dag, dat is vandaag was mijn tweede werkdag. Ik ben erheen gelopen ipv met de taxi, s´ochtends zijn er namelijk file´s dus je bent sneller als je loopt. Het is ook wel bijzonder om te lopen, iedereen die je tegenkomt spreekt je aan. Hi, how are you? I´m fine. thank you. How are you? I’m fine too. Dit gesprek komt 5 keer per minuut voor. kinderen roepen obroni! dat betekend witte. als je dan zegt bibini (zwarte) vinden ze dat heel erg leuk. Het werk was niet erg anders als gister maar ik ben niet flauwgevallen vandaag.

Vandaag is er een huisgenoot jarig, ze had vrij genomen vandaag en ging paardrijden op het strand hier in de buurt. Als ze zo terug komt gaan we eten en daarna gezellig wat drinken bij een bar hier in cape coast. Ondanks dat het nog erg wennen is, is het ook wel erg leuk. Ik probeer binnenkort weer wat van me te laten horen. Groetjes uit Ghana!

Dag!

Vandaag is het dan zover. Mijn reis gaat beginnen! Ik heb er heel erg veel zin in maar ik vind het ook wel erg spannend. Om 2 uur vertrek ik vanaf Schiphol en ik land in de hoofdstad, Accra om 10 voor 8 lokale tijd. (mits het vliegtuig geen vertraging heeft of neerstort)  

Op deze site kun je lezen wat ik allemaal meemaak in Ghana. Ik weet nog niet of ik hier vaak een berichtje kan plaatsen. Er zijn wel een aantal internetcafés in Cape Coast, maar deze hebben niet altijd een werkende internetverbinding, en als het regent is er waarschijnlijk nergens een verbinding.