zondag 26 december 2010

Merry Christmas!


Helaas kan ik jullie in dit blog nog steeds niet vertellen hoe geweldig Kumasi wel niet was. Toen wij zaterdagochtend om half 5 op het trotro station stonden, waren er zelfs nog meer mensen dan op vrijdagmorgen. We hadden geen zin om weer veel tijd te verspillen, dus we zijn meteen terug naar huis gegaan om verder te slapen. De dag zelf hebben Loes en ik nog goed benut met het verplaatsen van al onze spullen en een extra bed naar de ex-kamer van Rebecca. Deze kamer is namelijk drie x zo groot als die van loes en mij, heeft ook drie x zoveel kastruimte, een eigen badkamer en we hebben nu een tafel + stoel in de kamer en een dansvloer tussen onze bedden. Nadat we de vlaggetjes, ballonnen en lintjes hadden opgehangen was onze nieuwe kamer helemaal klaar voor gebruik.
Afgelopen maandag ben ik mee geweest naar een outreach program. We gingen om 7 uur ’s ochtends met 5 vrijwilligers en een zuster naar een klein dorpje in de buurt. Bewoners met medische klachten konden naar ons komen zodat wij ze onderzochten en medicijnen gaven. Het onderzoeken hield vooral in dat we van iedereen de bloeddruk moesten opmeten, maar het was toch erg leuk om te doen. Er kwamen gelukkig erg veel mensen op af, dus we waren er niet voor niks. Iedereen kwam wel op het zelfde moment, wat er voor zorgde dat we om 10 uur al klaar waren. Toen ben ik de rest van de dag maar naar het ziekenhuis gegaan, waar ik weer op een nieuwe afdeling ben begonnen. Female medical.
Ik had van te voren gehoord dat de zusters onaardig waren op deze afdeling maar ik heb daar tot nu toe nog niks van gemerkt. Toen ik maandag net 2 minuten binnen was mocht ik al helpen met het verzorgen van een wond. Kort hierna viel er een vrouw uit bed. We tilde haar terug waarna ze bloed begon over te geven. Heel wat actie, zo op de vroege morgen. Inmiddels is de vrouw overgeplaatst naar het ziekenhuis in Accra, wat een beter ziekenhuis schijnt te zijn. De andere dagen waren eigenlijk een beetje saai op deze afdeling. Mijn werk bestond vooral uit wachten met patiënten voor de röntgenfoto’s en af en toe vitals checken. Ik zou eigenlijk volgende week ook nog op deze afdeling werken maar ik denk dat ik naar een andere afdeling toe ga.
Samen met Morena ben ik deze week ook een dagje met loes mee geweest naar haar daycare center. Ik vond et erg leuk om ook eens zoiets te kunnen doen. De kinderen zijn 2 tot 5 jaar oud en ontzettend schattig. We gingen samen met de kinderen armbandjes maken van kapot geknipte rietjes. Het was voor sommigen nog een beetje te moeilijk, en wij waren meestal meer bezig met het aantal in-rietjes-stinkende-kinderen op nul te houden maar de kinderen vonden het wel erg leuk. Toen alle kinderen een armbandje of ketting hadden, werden er nog wat  engelse boekjes voorgelezen. De kinderen kennen alle verhaaltjes uit hun hoofd en zingen de tekst hardop mee. Daarna was het tijd voor de lunch, we moesten de allerkleinsten helpen met eten. De rest van de dag mochten de kinderen lekker spelen. Ik kon niet al te lang blijven omdat ik nog naar het immigration office moest om mijn visum te verlengen. Ik had hier maar veel tijd voor uitgetrokken omdat ik bij de ambassade in Nederland drie uur had moeten wachten voordat ik mijn papiertje kon laten lezen en in Ghana duurt alles gemiddeld drie keer langer als in Nederland. Maar wonder boven wonder werd ik meteen geholpen en stond ik binnen een half uur weer buiten. Niet erg.
De kerst heb ik met een aantal vrijwilligers gevierd in Big Milly’s, een lodge in kokobrite vlakbij Accra. Op het terrein van Big Milly’s was een restaurant, bar, cocktailbar, verschillende afrikaanse winkeltjes en huisjes waar je kon slapen. het strand was op loopafstand. Wij sliepen in een soort open hut die we deelden met 3 nederlandse studenten, die Loes en ik bij de ambassade in Nederland al hadden gezien. Loes en ik waren dus ook op het zelfde moment bij de ambassade. Erg grappig dat we uiteindelijk allemaal in dezelfde kamer in Ghana beland zijn. We sliepen op matrassen op de grond zonder lakens of kussens. Ik vond de kamer verder prima, we hadden klamboes dus het was goed. We hebben er uiteindelijk wel veel te veel voor betaald omdat het kerst was. Ze waren van te voren ook erg onduidelijk over de prijs. Er was ons door de telefoon verteld dat het 26 cedi pp koste voor 2 nachten met eten en drinken inbegrepen en dat je niet voor 1 nacht kon boeken, toen we aankwamen werd ons al verteld dat het 26 cedi per nacht koste en dat alleen het avondeten en het feest er bij inbegrepen zat. Toen we de volgende dag vroeg of het mogelijk was maar 1 dag te blijven, kon dat maar moesten we wel 6 cedi voor de accommodatie van de 2de nacht betalen omdat we geboekt hadden. We zijn toen maar gewoon 2 nachten gebleven, maar toen we vandaag wilden betalen kregen we weer een verassing te horen. De 26 cedi per nacht was 26,50 en was alleen voor het eten en het feest, voor de accommodatie moesten we nog 6 cedi per nacht betalen. Uiteindelijk hebben we dus 65 cedi betaald ipv de 26 cedi die we verwacht hadden. We konden gelukkig wat geld lenen van een Nederlandse jongen, anders hadden we niet genoeg geld gehad om te betalen.
Onze hut stond naast het podium en de speakers, dus we waren verplicht om ‘s nachts door te feesten. Het begin van het feest was erg leuk, er was een Ghanees dansoptreden. Het duurde mij eigenlijk net iets te lang, maar het was wel erg leuk om te zien. Hierna werd er een toneelstuk opgevoerd, het verhaal was totaal niet te volgen. Daarna was er muziek, wat op zich erg leuk was geweest als ik niet de enige was geweest die niet moe was. De tweede avond was er een reggae party, dit keer had iedereen gelukkig wat meer energie en hebben we er nog een leuk feestje van gemaakt.



vrijdag 17 december 2010

Leprosy camp

Zoals mensen die mijn blog lezen al weten, help ik ’s ochtends bij het leprocy camp. In een klein dorpje niet ver van cape coast, wonen mensen die vroeger de ziekte lepra hebben gehad. De lepra heeft hun zenuwen aangetast waardoor ze geen of weinig gevoel meer hebben. De meeste van hun hebben grote en diepe wonden die ze slecht verzorgen. Elke werkdag  gaan er vrijwilligers heen om de wonden te verzorgen. En met resultaat! De wonden zien er nu al stukken beter uit als toen ik voor het eerst bij het leprocy camp was. Om de wonden goed te kunnen verzorgen hebben we van alles nodig. Desinfectiemiddelen, pleisters, verband, gaas, watten, handschoenen etc. We kopen dit van geld dat ooit door vrijwilligers is geschonken. Aangezien het overgebleven geld steeds minder wordt en het bijna kerst is :) heb ik bedacht om wat geld op te halen voor het leprocy camp. Dus als je in een vrijgevige bui bent deze kerst kun je wat geld doneren aan het leprocy camp. Alle kleine beetjes zijn meer dan welkom!  Het rekeningnummer is 8626981 t.n.v. MW B Bosman onderwerp: leprocy camp.

Meesterwerk


Met veel moeite ga ik hier weer een blog produceren. Het is alweer bijna 2 weken geleden! Het wordt eigenlijk elke keer lastiger om een blog te schrijven. Het is natuurlijk ook veel leuker dingen te doen in plaats van op te schrijven wat je doet. Vandaag heb ik in ieder geval wel de tijd om mijn blog te schrijven. Ik zou vandaag met Loes en Georgi naar Kumasi gaan, maar het feest ging niet door. Vandaag is de eerste dag van de kerstvakantie hier voor scholieren. Kinderen hebben hier 4 weken kerstvakantie. Het was dus extreem druk bij de trotro’s en bussen. Het had niet echt zin om te wachten tot we in een tro konden, omdat we dan haast geen tijd meer zouden hebben in Kumasi. Ik baal er wel van. Ik ben vanochtend  voor niks om 6 uur opgestaan (ik was gisteravond pas om 2 uur thuis na het afscheidsfeestje van Fred en Rebecca) voor niks niet naar het leprocy camp en ziekenhuis geweest, 2 uur voor niks gewacht en voor niks taxi’s betaald. Nu vertrekken we waarschijnlijk morgenochtend om 4 uur ’s ochtends. Ja,  4 uur ’s ochtends. Ik wil erg graag naar Kumasi, dus ik heb het er wel voor over. Het is geen leuk dag vandaag want behalve dat ik niet naar Kumasi kon gingen ook Fred en Rebecca vandaag naar huis:(! Ik heb nu wel twee keer afscheid kunnen nemen. :)
Vorige week woensdag ben ik toch nog samen met Rebecca en Loes naar Bessua gegaan. Fred zou eigenlijk ook meegaan maar hij was ziek. :( In Bessua waren Loes en ik al eerder geweest, wat eigenlijk wel handig was omdat we precies wisten hoe we er moesten komen en waar we goedkoop konden slapen etc. Donderdag werd ook Rebecca ziek wakker, ze had precies hetzelfde als Fred. Waarschijnlijk hebben ze iets opgelopen toen ze in een meer hier hebben gezwommen. Hoewel Rebecca zich echt niet lekker voelde wilde ze toch erg graag verder naar onze volgende bestemming. Green turtle lodge, een ecologisch beach resort. Helaas was onze tocht er naar toe, niet ideaal als je ziek bent. We hadden een taxi kunnen nemen die ons direct naar green turtle bracht. Deze taxi was alleen niet helemaal bestand tegen de zandweg met kuilen. De stoel van de bestuurder kwam bij elke hobbel bij ons op de achterbank terecht en ik heb de hele weg de deur goed vast moeten houden omdat deze bij elke kuil open ging. Toen we halverwege waren, wilde de driver niet verder omdat zijn taxi half uit elkaar viel. Hij wilde ons in een passerende  tro stoppen. Toen hij niet een deel van het geld terug wilde geven, heeft hij ons toch tot aan green turtle gebracht. Zijn taxi is niet eens uit elkaar gevallen. Ik vraag me wel af of hij de terugweg heeft gered. Toen we bij green turtle aangekomen heeft Rebecca de hele dag in onze kamer gelegen, wat wel erg jammer was omdat het Loes’ verjaardag was. Gelukkig waren er bij green turtle een aantal vrijwilligers uit andere delen van Ghana en ook wat vakantiegangers, waarmee we een gezellige avond hebben gehad. De volgende dag voelde Rebecca zich alweer een stuk beter maar ze wilde toch naar huis. Na lang aandringen van Rebecca zijn Loes en ik met zijn 2en verder gegaan. We hadden gelezen over een plek waar je buiten in een hangmat (met klamboe er over heen) kon slapen. Dat klonk wel superleuk. Maar toen we in het dorpje aankwamen bleek de plek nog niet te bestaan. We hebben toen in een boomhut geslapen wat ook wel leuk is. We zaten aan een prachtig strand en we waren samen met 2 duitsers de enige toeristen op het strand en in het dorpje. Dat was wel erg speciaal. Zaterdag zijn we terug naar huis gegaan. De terugreis verliep belachelijk voorspoedig, we hebben nergens hoeven wachten, wat echt heel bijzonder is in Ghana. We waren dus ruim op tijd voor het afscheidsfeestje ‘s avonds van een aantal vrijwilligers.
Afgelopen woensdag ben ik in plaats van naar het ziekenhuis met Fred en Rebecca, die inmiddels weer beter waren, mee geweest naar hun school. Fred was er altijd heel erg enthiousiast over en ik wilde het toch graag zien voordat ze naar huis gingen. Woensdag was er een speciale kerstviering op de school. Kerst is een groots feest in Ghana, de kinderen hadden allerlei optredens. Er was een koor, een dansgroep, er werden gedichten voorgelezen en er was  zelfs een modeshow. Ook de docenten deden met alles mee. Ook fred en Rebecca en ik moesten er aan geloven, we moesten met de docenten dansen terwijl er 300 kinderen + ouders in de zaal zaten. Na de kerstviering kregen we lunch op school. Er was geen les vandaag dus heb ik maar wat met de kinderen gespeeld. Dit bestond vooral uit foto’s van de kinderen maken wat ze echt fantastisch vinden.  
Het is wel jammer dat ik door dit alles zo weinig dagen over houdt bij pediatrics, wat echt een hele leuke afdeling is. De zusters zijn heel aardig en ze laten je best veel doen. Dit komt misschien ook omdat ik er samen met Cindy werk, en zij is al klaar met haar opleiding verpleegkundige. Ik mocht bijvoorbeeld een medicijn via het infuus toedienen wat over 20 minuten verspreid moet worden gegeven. Verder help ik wonden verzorgen en moet ik samen met Cindy van alle kinderen de vitals checken (hartslag, ademhaling,temperatuur) Ook de dokters zijn er heel aardig, en leggen je best veel uit. Soms is er een afdelingvergadering, daar mogen Cindy en ik gewoon bij zijn. Ze bespreken dan bijvoorbeeld waaraan patiënten zijn overleden, en hoe ze de afdeling kunnen verbeteren. Best interessant. Ik heb de laatste twee weken nog niet ingepland waar ik ga werken, dus ik denk dat ik dan nog terug ga naar pediatrics, of nu een week langer blijf en dan alles een week opschuif. Het maakt het ziekenhuis over het algemeen niet echt uit waar ik wanneer werk, alles is mogelijk. :)
Hopelijk kan ik in mijn volgende blog over een geslaagde trip naar Kumasi vertellen!
(Na zo’n meesterwerk als dit zijn reacties wel toepasselijk)



dinsdag 7 december 2010

Pepernoten in Ghana

Hier is dan mijn eerste blog vanuit mijn eigen kamertje. Maandag heb ik een soort usb stick gekocht voor draadloos internet. Het werkt soms niet meteen en het internet is ook niet al te snel, maar het is wel erg fijn om af en toe even je mail te kunnen bekijken. :)
Mijn 2 weken op de afdeling A & E zijn werkelijk voorbij gevlogen. Ik moet zeggen dat ik ook niet 2 volle weken heb gewerkt. Ik ben de eerste week wel elke dag naar het ziekenhuis geweest, maar op vrijdag was ik er niet aan het werk. Mijn kamergenootje Loes was donderdagnacht ziek geworden. De volgende morgen ben ik met haar mee gegaan naar het ziekenhuis voor een malaria test. Naar het ziekenhuis gaan in Ghana betekent vooral veel wachten.  We gaan naar de emergincies ward, waarvan je zou denken dat het iets sneller gaat als op de andere afdelingen. Eerst wachten we 3 kwartier voordat er een dokter is. Als de dokter er is stelt hij haar een paar vragen waarna we naar het lab mogen om bloed te prikken. Daar aangekomen worden we weer weg gestuurd omdat Loes eerst moeten betalen voor de test. Dit moet op een andere afdeling. Als we terug komen moeten Loes weer wachten. Als ze na een kwartier geroepen wordt mag ze ergens anders wachten. Dan wordt er eindelijk een sample genomen. Het resultaat kunnen we over een uur ophalen. Een malaria test hoort een kwartier te duren. Na een uur komen we terug bij het lab, waar het resultaat nog niet is. Als ik even met een laborant heb gepraat krijg ik het resultaat, wat dus blijkbaar al gewoon klaar was. Geen malaria, volgens de test. De dokter denkt toch dat ze malaria heeft (het is mogelijk dat je malaria hebt maar het niet uit de test komt) en schrijft haar de medicijnen voor. Die moeten we bij de apotheek in het ziekenhuis ophalen en weer ergens anders betalen. Na ongeveer 5 uur kunnen we naar huis. Toch was het niet echt een verloren werkdag omdat het ook wel goed is om het ziekenhuis eens door de ogen van een patient te kunnen bekijken.
Ook afgelopen vrijdag verviel, het was namelijk farmersday in Ghana. Het is officieel een feestdag voor de boeren(goh) maar in Ghana houdt men erg van vrije dagen dus heeft iedereen vrij. Als er feestdagen in het weekend vallen verplaatst men de vrije dag ook altijd naar vrijdag of maandag. Nu we toch niet hoeven te werken kunnen we er maar beter gebruik van maken. Samen met wat andere vrijwilligers ga ik naar Nzulezo. Dit is een dorpje in een meer, de huizen zijn gebouwd op stelten. We hebben om 5 uur ’s ochtends afgesproken bij een trotro station in cape coast. Uiteindelijk vertrekt onze tro om 6 uur, wat betekent dat we een uur langer hadden kunnen slapen. Een trotro is een klein busje wat er vaak uitziet alsof het elk moment uit elkaar kan vallen. Meestal gaan er meer mensen in een trotro dan officieel de bedoeling is. Nadat we de rit over weggetjes met kuilen hebben overleefd  gaan we per kano naar het dorpje toe. Het is erg sprookjesachtig omdat je door een soort jungle vaart. Nzulezo is een gewoon dorpje met een school en een kerk, alleen dan op stelten. De meeste huizen zijn met steigers aan elkaar verbonden, maar om sommige huizen te bereiken moet je eerst een duik nemen. We gaan weer terug per kano, en nemen vervolgens een tro naar Busua, waar we overnachten. We zijn met 7 personen en slapen in een 4 persoonskamer. Hierdoor is het erg goedkoop. De volgende dag splitsen we. Ik ga met 3 andere vrijwilligers naar het strand in Busua, de anderen staan ‘s ochtends weer om 4 uur op om naar de stad Kumasi te gaan. Ik ben blij dat ik voor het strand heb gekozen, want het strand was echt prachtig. Aan het eind van de middag gaan we per tro weer terug naar cape coast.
Verder is er eigenlijk weinig spectaculairs gebeurt op de afdeling. Er waren de tweede week erg weinig patiënten en heel veel Ghanese geneeskundestudenten op de afdeling, waardoor er voor mij niet zoveel werk overbleef. Hierdoor werden de lunchpauzes langer en de dagen korter. Maar ik heb toch wel wat dingen gezien en geleerd op deze afdeling. Vanaf deze week werk ik bij pediatrics, de kinderafdeling. Ook op deze afdeling heb ik veel te weinig werkdagen. Ik heb er gister wel gewerkt maar het plan was om vandaag richting te gaan met Fred, Rebecca en Loes en pas vrijdagochtend weer terug te komen. Fred moet voor zijn organisatie wat mensen en plaatsen bezoeken om te kijken of er nieuwe projecten kunnen worden gestart. We combineren dit met wat strand etc. Na leprocy camp ben ik dus naar huis gegaan omdat we rond 12 uur zouden vertrekken. Hellaas was Fred ziek geworden en zijn we vandaag niet vertrokken, ik heb dus eigenlijk voor niks een werkdag verloren. Als het morgen wat beter gaat met Fred vertrekken we als nog. Ik hoop dat het doorgaat want Fred en Rebecca gaan alweer bijna terug naar de UK. Het zou erg leuk zijn om nog zo iets met hun te kunnen doen voordat ze vertrekken.
Veel vrijwilligers gaan de komende periode naar huis en er komen tot en met de kerst weinig nieuwe mensen voor terug. Heel veel mensen willen met kerst blijkbaar thuis zijn. Gelukkig blijven er in mijn huis nog wel een aantal vrijwilligers over. Het lijkt me niks om alleen in een gastgezin te zitten. Er zijn nu nog 4 Nederlandse vrijwilligers over in cape coast, die toevallig alle vier met kerst blijven. Wij Nederlanders hebben natuurlijk ook minder met kerst doordat wij sinterklaas al hebben. En sinterklaas kunnen we ook gewoon in Ghana vieren. We hebben onderling lootjes getrokken, Ghanese cadeautjes gekocht en een gedicht voor elkaar geschreven. We moeten wel een beetje creatief zijn hier, ik heb mijn cadeautjes bijvoorbeeld ingepakt in wc papier met gebrek aan beter. Verder hadden we nog wat van thuis meegenomen pepernoten en taaitaai tot onze beschikking. Behalve de 4 Nederlanders waren er op het laatste moment ook nog 2 andere vrijwilligers gekomen. Ze snapten het niet helemaal geloof ik en het vertalen van de gedichten was ook niet zo’n succes maar de pepernoten vielen in de smaak. In ieder geval hebben we een erg gezellige ‘Hollandse’ avond gehad.