Pepernoten in Ghana

Hier is dan mijn eerste blog vanuit mijn eigen kamertje. Maandag heb ik een soort usb stick gekocht voor draadloos internet. Het werkt soms niet meteen en het internet is ook niet al te snel, maar het is wel erg fijn om af en toe even je mail te kunnen bekijken. :)

Mijn 2 weken op de afdeling A & E zijn werkelijk voorbij gevlogen. Ik moet zeggen dat ik ook niet 2 volle weken heb gewerkt. Ik ben de eerste week wel elke dag naar het ziekenhuis geweest, maar op vrijdag was ik er niet aan het werk. Mijn kamergenootje Loes was donderdagnacht ziek geworden. De volgende morgen ben ik met haar mee gegaan naar het ziekenhuis voor een malaria test. Naar het ziekenhuis gaan in Ghana betekent vooral veel wachten.  We gaan naar de emergincies ward, waarvan je zou denken dat het iets sneller gaat als op de andere afdelingen. Eerst wachten we 3 kwartier voordat er een dokter is. Als de dokter er is stelt hij haar een paar vragen waarna we naar het lab mogen om bloed te prikken. Daar aangekomen worden we weer weg gestuurd omdat Loes eerst moeten betalen voor de test. Dit moet op een andere afdeling. Als we terug komen moeten Loes weer wachten. Als ze na een kwartier geroepen wordt mag ze ergens anders wachten. Dan wordt er eindelijk een sample genomen. Het resultaat kunnen we over een uur ophalen. Een malaria test hoort een kwartier te duren. Na een uur komen we terug bij het lab, waar het resultaat nog niet is. Als ik even met een laborant heb gepraat krijg ik het resultaat, wat dus blijkbaar al gewoon klaar was. Geen malaria, volgens de test. De dokter denkt toch dat ze malaria heeft (het is mogelijk dat je malaria hebt maar het niet uit de test komt) en schrijft haar de medicijnen voor. Die moeten we bij de apotheek in het ziekenhuis ophalen en weer ergens anders betalen. Na ongeveer 5 uur kunnen we naar huis. Toch was het niet echt een verloren werkdag omdat het ook wel goed is om het ziekenhuis eens door de ogen van een patient te kunnen bekijken.

Ook afgelopen vrijdag verviel, het was namelijk farmersday in Ghana. Het is officieel een feestdag voor de boeren(goh) maar in Ghana houdt men erg van vrije dagen dus heeft iedereen vrij. Als er feestdagen in het weekend vallen verplaatst men de vrije dag ook altijd naar vrijdag of maandag. Nu we toch niet hoeven te werken kunnen we er maar beter gebruik van maken. Samen met wat andere vrijwilligers ga ik naar Nzulezo. Dit is een dorpje in een meer, de huizen zijn gebouwd op stelten. We hebben om 5 uur ’s ochtends afgesproken bij een trotro station in cape coast. Uiteindelijk vertrekt onze tro om 6 uur, wat betekent dat we een uur langer hadden kunnen slapen. Een trotro is een klein busje wat er vaak uitziet alsof het elk moment uit elkaar kan vallen. Meestal gaan er meer mensen in een trotro dan officieel de bedoeling is. Nadat we de rit over weggetjes met kuilen hebben overleefd  gaan we per kano naar het dorpje toe. Het is erg sprookjesachtig omdat je door een soort jungle vaart. Nzulezo is een gewoon dorpje met een school en een kerk, alleen dan op stelten. De meeste huizen zijn met steigers aan elkaar verbonden, maar om sommige huizen te bereiken moet je eerst een duik nemen. We gaan weer terug per kano, en nemen vervolgens een tro naar Busua, waar we overnachten. We zijn met 7 personen en slapen in een 4 persoonskamer. Hierdoor is het erg goedkoop. De volgende dag splitsen we. Ik ga met 3 andere vrijwilligers naar het strand in Busua, de anderen staan ‘s ochtends weer om 4 uur op om naar de stad Kumasi te gaan. Ik ben blij dat ik voor het strand heb gekozen, want het strand was echt prachtig. Aan het eind van de middag gaan we per tro weer terug naar cape coast.

Verder is er eigenlijk weinig spectaculairs gebeurt op de afdeling. Er waren de tweede week erg weinig patiënten en heel veel Ghanese geneeskundestudenten op de afdeling, waardoor er voor mij niet zoveel werk overbleef. Hierdoor werden de lunchpauzes langer en de dagen korter. Maar ik heb toch wel wat dingen gezien en geleerd op deze afdeling. Vanaf deze week werk ik bij pediatrics, de kinderafdeling. Ook op deze afdeling heb ik veel te weinig werkdagen. Ik heb er gister wel gewerkt maar het plan was om vandaag richting te gaan met Fred, Rebecca en Loes en pas vrijdagochtend weer terug te komen. Fred moet voor zijn organisatie wat mensen en plaatsen bezoeken om te kijken of er nieuwe projecten kunnen worden gestart. We combineren dit met wat strand etc. Na leprocy camp ben ik dus naar huis gegaan omdat we rond 12 uur zouden vertrekken. Hellaas was Fred ziek geworden en zijn we vandaag niet vertrokken, ik heb dus eigenlijk voor niks een werkdag verloren. Als het morgen wat beter gaat met Fred vertrekken we als nog. Ik hoop dat het doorgaat want Fred en Rebecca gaan alweer bijna terug naar de UK. Het zou erg leuk zijn om nog zo iets met hun te kunnen doen voordat ze vertrekken.

Veel vrijwilligers gaan de komende periode naar huis en er komen tot en met de kerst weinig nieuwe mensen voor terug. Heel veel mensen willen met kerst blijkbaar thuis zijn. Gelukkig blijven er in mijn huis nog wel een aantal vrijwilligers over. Het lijkt me niks om alleen in een gastgezin te zitten. Er zijn nu nog 4 Nederlandse vrijwilligers over in cape coast, die toevallig alle vier met kerst blijven. Wij Nederlanders hebben natuurlijk ook minder met kerst doordat wij sinterklaas al hebben. En sinterklaas kunnen we ook gewoon in Ghana vieren. We hebben onderling lootjes getrokken, Ghanese cadeautjes gekocht en een gedicht voor elkaar geschreven. We moeten wel een beetje creatief zijn hier, ik heb mijn cadeautjes bijvoorbeeld ingepakt in wc papier met gebrek aan beter. Verder hadden we nog wat van thuis meegenomen pepernoten en taaitaai tot onze beschikking. Behalve de 4 Nederlanders waren er op het laatste moment ook nog 2 andere vrijwilligers gekomen. Ze snapten het niet helemaal geloof ik en het vertalen van de gedichten was ook niet zo’n succes maar de pepernoten vielen in de smaak. In ieder geval hebben we een erg gezellige ‘Hollandse’ avond gehad.