:)

Na 2 weken in Ghana begin ik me al aardig thuis te voelen hier. Het is ontzettend gezellig met alle vrijwilligers. Ook de Ghanese manier van doen, alles rustig aan doen en het woord opschieten niet kennen, begint nu een beetje in mijn systeem te komen. Ik wordt dus nog luier dan ik al was :) Alleen in het ziekenhuis is deze manier van leven af en toe nog moeilijk te begrijpen, soms gebeuren dingen gewoon niet op tijd. Er wordt bijvoorbeeld ‘s ochtends een blood sample genomen en pas de volgende dag wordt er door het lab naar gekeken. Soms overlijden patiënten omdat ze gewoon niet op tijd geholpen worden, ik heb dit gelukkig nog niet zelf meegemaakt. In het ziekenhuis kan ik tot nu toe eigenlijk vrij weinig doen, je kijkt vooral naar de bezigheden van de dokters en geeft ze wat dingen aan. Je kan de dokters alles vragen dus leerzaam is het wel. Volgende week is mijn laatste week op de afdeling NICU, Neonatal Intensive Care Unit. Ik heb afgesproken met mijn supervisor dat ik elke 2 weken ga wisselen van afdeling. Ik hoop dat ik op andere afdelingen iets meer kan doen. We zullen het wel zien.

Om mezelf wat nuttiger te maken ga ik bijna elke dag mee naar het leprocy camp. Dit is in een dorpje verderop waar elke ochtend mensen die de ziekte lepera hebben gehad naar toe komen. Door de lepera zijn hun zenuwen aangetast en voelen ze geen pijn meer. Ze hebben grote en diepe wonden die ze niet verzorgen omdat ze er geen last van hebben. Sommigen snijden ook hun vingers en tenen af omdat ze proberen weer pijn te voelen. Samen met een aantal andere vrijwilligers ontsmetten we de wonden en brengen het verband opnieuw aan. Het is, vooral de eerste keer heel heftig om te zien maar het is ook erg leuk om te doen. De mensen waarderen het heel erg dat je ze helpt en je ziet de wonden ook verbeteren. Het is een project wat door vrijwilligers is opgezet, dus er zijn geen artsen bij. Hierdoor kan je echt zelf wat doen. De eerste keer legt een andere vrijwilliger uit hoe je het precies moet doen en doet het voor. Je mag zelf weten wanneer je voor het eerst zelf een wond wilt verzorgen, de andere vrijwilligers helpen je in het begin. Het liefst zou ik elke dag meegaan maar er zijn steeds meer vrijwilligers die er heen willen. We moeten dus afwisselen. Het leprocy camp is net als het werken in het ziekenhuis van maandag tot en met vrijdag. Ik ben elke dag te laat in het ziekenhuis omdat ik eerst dus naar het leprocy camp ga, dit is niet erg in Ghana, zusters zijn zelf soms ook 2 uur te laat.

In het weekend ben ik dus vrij. Mijn eerste weekend heb ik niet zoveel gedaan, ik zou op zaterdag met 2 huisgenootjes naar een beach resort hier in de buurt gaan. Het was helaas de hele dag bewolkt, dus we zijn niet gegaan. Zondag ben ik naar een hele grote markt geweest hier. Je kunt hier een heleboel Afrikaanse stoffen kopen, waarmee je naar een kleermaker gaat. Je wordt dan helemaal opgemeten waarna ze iets op maat voor je kunnen maken. Je kan ze gewoon een schets geven van hoe je wilt dat het wordt. Na de markt zijn we gaan lunchen bij Oasis, hier gaan we ’s avonds ook wel eens uit. Ik had niet echt verwacht dat ik uit zou gaan hier, maar we gaan best vaak. Oasis is een restaurant/ bar aan het strand in de openlucht. Daarna zijn we nog even op het strand zelf geweest. Er was ook een andere vrijwilliger die voor haar schoolklas een uitstapje naar het strand had geregeld.

Maandag kwam er een nieuw meisje bij ons in huis, Loes, ook een Nederlands meisje van 18. We slapen op dezelfde kamer. Iets minder privacy dus, maar het is wel erg gezellig. Sinds woensdag zijn Fred en Rebecca (twee vrijwilligers uit mijn huis) gaan reizen, ze blijven anderhalve week weg. We zijn nu dus nog maar met zijn vieren in het huis.

Afgelopen weekend heb ik wat meer gezien. Samen met Loes en 4 Engelse meisjes en een Duitse jongen vertrokken we zaterdag om half 8 naar Kakum, een stukje tropisch regenwoud waar ze op 40 meter hoogte een soort hangbruggen hebben gemaakt. Je loopt dus boven de toppen van de meeste bomen. Als je niet naar beneden kijkt terwijl je loopt, is het erg leuk. Hierna gaan we naar een soort opvang van dieren. Het wordt gerund door twee rotterdammers. De man drinkt bier, de vrouw heeft malaria (dat heeft ze zo’n tien keer per jaar) en het ruikt er naar wiet. De dieren zitten in erg kleine kooitjes of ze zitten vast met een riempje. Ik vind het erg vreemd dat de dieren minder ruimte hebben dan in een gewone dierentuin, terwijl ze hier naast hun eigen leefruimte zitten. Dan gaan we naar het beach resort waar ik eigenlijk vorig weekend heen zou gaan. Het is best luxe. Mijn andere 2 huisgenootjes, Tabiah en Morena zijn er ook. We gaan samen terug naar huis. ’s Avonds is er een afscheidsfeestje van een vrijwilliger. Het is op het dak van het huis van haar gastgezin. Er zijn een heleboel vrijwilligers en het is erg gezellig.

Ik heb het dus wel naar mijn zin hier!   

Liefs uit Ghana.