Breg de bouwer

Na een week alleen maar vervelende dingen op de delivery suite meegemaakt te hebben had ik maandag my lucky day. Ik heb een bevalling gezien! Ik was van te voren heel lang bij de vrouw geweest wat het extra bijzonder maakte. De vrouw waardeerde mijn hulp zo erg dat ze het een goed idee vond dat ik met haar pasgeboren zoon zou gaan trouwen. Nadat ik had uitgelegd dat het leeftijdsverschil net iets te groot was en haar beloofd had om haar de volgende dag nog even  op te komen zoeken kon ik naar huis. Dinsdag, woensdag en donderdag ben ik terug gegaan naar de afdeling pediatrics. Op 1 januari is al het personeel van afdeling gewisseld dus het voelde eigenlijk als een nieuwe afdeling. Ik kreeg dit keer iets minder te doen maar het was toch een goede keus.  Het is altijd erg gezellig met de kinderen, die het over het algemeen fantastisch vinden dat er een obroni op hun afdeling is, helemaal als dit een obroni met fototoestel is.

Vrijdag ben ik na het leprosy camp naar de Hills toe gegaan samen met Cindy en Jay. Ik wilde graag naar de Hills omdat het toch net iets meer Afrika is dan cape coast, geen elektriciteit en geen stromend water.. Toen we er bijna waren konden we Loes niet meer bereiken, haar telefoon was leeg en opladen gaat moeilijk als er geen elektriciteit is. Ik wist dat het dorpje te herkennen was aan rode vodafone gebouwtjes, helaas zie je deze overal in Ghana. We stapten eerst uit in het verkeerde dorpje waar we gelukkig net op tijd achter kwamen.  Toen we in het goede dorpje aankwamen vroegen we een local waar de obroni’s waren en binnen no time hadden we loes gevonden. We konden alle drie bij haar gastgezin blijven slapen en eten.

Na een kort nachtje vol met muizengetrippel op het dak gingen we op weg naar Wli, vlak bij de grens van togo. Ook deze reis was weer erg leuk, na 5 verschillende trotro’s kwamen we aan in Hohoe waar we een taxi naar Wli wilden nemen. Er waren zo’n 10 taxichauffeurs die ons in hun taxi wilde hebben. Na een kwartier lang geruzie tussen de taxichaffeurs aan te horen besloten we met de goedkoopste mee te gaan. Het was een hele klus om uit te zoeken welke het goedkoopst was omdat alle taxichauffeurs druk bezig waren met ruzie maken. Toen we uiteindelijk in een taxi zaten kwamen we er al snel achter waarom deze taxi goedkoper was. De auto piepte vreselijk en als we niet heel hard naar beneden gingen kwamen we de volgende heuvel niet op. Toen we halverwege een helling waren stopte de auto ermee en kwam er rook uit de motor. Iedereen ging snel de auto uit maar ik zat voorin en mijn deur kon vanuit binnen niet open. Gelukkig hadden we Cindy bij ons die na 2 minuten (al) begreep dat ze mijn deur open moest doen. De auto ontplofte niet zoals dat in films wel altijd gebeurt en de chauffeur wilde weer verder. We waren werkelijk in de middle of nowhere en hadden dus weinig keus. De verdere tocht hebben we ook nog overleefd en het laatste stukje mochten we gelukkig lopen. De rest van de dag hebben we lekker kunnen relaxen in de lodge die tegen de verwachtingen in zeer luxe was, zeker in vergelijking met de hills.

De volgende ochtend kwamen we scott, georgi en naja tegen die blijkbaar in dezelfde lodge geslapen hadden. We gingen met zijn alle naar de wli falls. De tocht was heel erg zwaar en stijl maar we hadden een prachtig uitzicht en we werden gezelschap gehouden door duizenden vlinders. Bij de upper falls aangekomen konden we even uitrusten, koekjes eten, foto’s maken en door de liefhebbers werd er gezwommen. De waterval was echt enorm groot en het water was superkoud. Toen konden we weer aan de afdaling beginnen. De terugweg was laten we zeggen niet helemaal mijn ding wat er voor zorgde dat ik er ongeveer 2x zolang over gedaan heb als de bedoeling is, maar gelukkig had ik mijn persoonlijke gids die de hele weg braaf mijn hand heeft vastgehouden. Eenmaal beneden gingen we nog naar de lower falls, die er eigenlijk ongeveer hetzelfde uitzag als de upper falls. Maar het gaf een voldaan gevoel te zien hoe hoog we waren geweest.

‘s Middags ging ik samen met Loes terug naar de Hills, de rest ging terug naar cape. De eerste drie dagen in de Hills heb ik als bouwvakker gespeeld. Een heleboel vrijwilligers uit de Hills doen het building project en bouwen een school vlak bij het gastgezin van Loes. Ik ben dus een paar dagen een building volunteer geweest. Toen ik op maandag aankwam waren er alleen nog maar een aantal gleuven in de grond en er lagen al wat bakstenen. Op woensdag waren we al bezig de 5^de rij aan stenen te metselen. Het werk was erg zwaar (ik had zelfs een blaar!), vooral met de ghanese temperatuur en spierpijn van onze weekendavonturen, maar het was wel leuk dat je de school zo snel zag vorderen. Onderweg van het gastgezin naar het project liepen we elke dag langs de kinderen voor wie we de school aan het bouwen waren, zij zitten nu in een heel slecht gebouw. Als we ‘s middags onder de modder terug kwamen konden we heerlijk douchen in de bucket shower. De rest van de dag was altijd erg gezellig met de andere vrijwilligers. Heel veel van hen woonden in hetzelfde dorpje wat een soort schoolkamp gevoel gaf. Ik kende ook al een aantal van de vrijwilligers in de hills omdat ze eerst in cape coast gewerkt hadden of omdat we tegelijk in Ghana waren aangekomen. Het was erg leuk om iedereen weer te zien. Donderdag zijn Loes en ik nog naar de beatmarket geweest, waar je een enorme collectie aan afrikaanse kralen kunt kopen en vrijdag ben ik weer terug naar Cape gegaan.

Diezelfde vrijdag nog ben ik ’s avonds met Cindy, Lilly en Jay en de helft van hun gastgezin naar een heuse Ghanese discotheek geweest. De discotheek was over het algemeen niet erg anders als in Nederland, maar de muziek was de typisch Ghanese hiplife, je hoort hier deze muziek hele dag door. Er waren ook meer mannen dan vrouwen, die handtastelijker waren als in Nederland. Hierdoor waren we eigenlijk vooral bezig met ghanezen weg te sturen, maar het was leuk een keer een ghanese club meegemaakt te hebben.  

Deze week heb ik mijn laatste weekje in het ziekenhuis, ik ga denk ik elke dag op een verschillende afdelingen werken en afscheid nemen van alle zusters en dokters die ik ken. Ik heb best zin om weer naar huis te gaan, 3 maanden was voor mij wel lang genoeg. Ik heb gedaan wat ik wilde doen en genoeg meegemaakt om een hele leerzame en waardevolle ervaring rijker te zijn.