De tijd vliegt!

Ik heb al weer heel wat meegemaakt sinds ik mijn vorige blog heb geplaatst. Het is zelfs gelukt  Kumasi te zien! We waren van plan om vorige week dinsdag te gaan maar dit was een officiële vrije dag. (kerst viel in het weekend) Dus hebben we op het laatste moment nog besloten om woensdag te gaan, waardoor we meteen met 6 mensen waren in plaats van 3. Extra gezellig dus. We waren om 5 uur bij het station en er waren zowaar weinig andere mensen. Binnen een half uur zaten we in de bus. Amazing! Voor het eerst sinds ik in Ghana ben heb ik het koud gehad, de airco in de bus werkte namelijk net iets te goed. Toen we na 3,5 uur aankwamen hebben we eerst ergens ontbeten, daarna zijn we naar de markt gegaan. De markt in Kumasi is enorm, het is de grootste markt van west Afrika. Als je alles wilt zien heb je denk ik wel 3 dagen nodig, maar het is er zo druk dat je na een paar uur wel weg wilt. In de markt heb je verschillende delen, zo heb je een deel met alleen maar sieradenkraampjes of een deel waar je alleen maar kruiden kan kopen. Dit is best vreemd, ik kan me moeilijk voorstellen dat een stoffenwinkeltje veel kan verkopen als er minstens 100 andere stoffenwinkels naast zitten. Toen we de markt zat waren zijn we naar het cultural center gelopen. Onderweg kwamen we nog een barbecue tegen waar mysterieuze dieren op geroosterd werden, het bleken vleermuizen te zijn. We hebben het helaas niet uitgeprobeerd. Bij het cultural center was niet zoveel te zien, je kon er schilderijen, Ghanese beeldjes etc kopen. Hierna gingen we nog ergens wat eten. Nadat we onze magen gevuld hadden gingen we opzoek naar vervoer terug naar cape. Dit ging niet op een ghanees tempo (we renden letterlijk naar het station) omdat er een enorme bui in de lucht hing. We zaten net op tijd in de trotro. Om 10 uur ’s avonds waren we weer thuis, heel erg moe maar we hadden een superleuke dag gehad.

Vrijdag op zaterdag was het natuurlijk 1 uurtje later als in Nederland oud en nieuw. Waar we precies heen zouden gaan was tot op de dag zelf erg onduidelijk. Uiteindelijk zijn we gewoon naar Oasis gegaan, hier gaan we op een gewone avond ook vaak heen. Er waren heel veel mensen, een goede mix van ghanezen en obroni’s, life muziek, vuurwerk dat alle kanten behalve omhoog op ging, ‘champagne’en zelfs oliebollen! Het was een hele gezellige avond.

Ook heb ik eindelijk een kerkdienst in Ghana mee mogen maken. Een kerkdienst is hier heel anders dan in Nederland. Er wordt heel erg mooi gezongen door professionele zangers en door de dominee zelf, onder begeleiding van een hele band. De hele zaal, vol met mensen gekleed in felgekleurde feestelijke jurken, zingt mee en danst volop. De preek bestaat uit een hoop geschreeuw van de dominee en geklap en gejuich van mensen. Als je geluk hebt duurt een kerkdienst wel 5 uur lang. Ik had geluk…

Ook in het ziekenhuis heb ik deze twee weken van alles meegemaakt. De eerste week werkte ik op de afdeling female surgical. Dit is een afdeling waar patiënten liggen die net een operatie gehad hebben en er zijn heel veel patienten met wonden. Er was vrij weinig werk voor mij te doen omdat er heel weinig patiënten waren vanwege de kerst periode, men gaat niet naar het ziekenhuis tijdens de feestdagen. Er was een vrouw met brandwonden over haar hele lichaam en een vrouw met een enorm wond bij haar lies. De vrouw met de enorme wond werd aan het einde van de week ontslagen uit het ziekenhuis omdat de rekening anders te hoog werd. Dit terwijl ze een verzekering had die alles zou betalen. Sommige dingen zijn erg onlogisch hier.

Deze week probeerde ik in the delivery suite te komen. Op maandag lukte dit niet omdat het een officiële vakantiedag was. (nieuwjaarsdag viel in het weekend) Ik zag dat er een heleboel zwangere vrouwen waren dus dat ze mijn hulp waarschijnlijk wel konden gebruiken. Een goede reden waarom ik niet kon beginnen op een vakantie dag kreeg ik niet echt. Ik ben toen maar een dagje naar O&G geweest. Ook een afdeling met zwangere vrouwen. Dinsdag werd ik bijna naar binnen getrokken toen ik kwam vragen of ik kon werken in de delivery suite. Er waren geen zwangere vrouwen en veel vrouwen die op maandag bevallen waren. Ik kon helpen met de baby’s wassen en oorbellen geven. Kinderen krijgen hier al oorbellen als ze 1 dag oud zijn, de oorlellen zijn dan nog heel erg zacht dus je kunt de oorbellen er gewoon met de hand door heen drukken. Ik had niet het idee dat het de baby’s veel pijn deed. Later op de dag heb ik nog iets bijzonders gezien, het duurde even voordat ik er achter kon komen wat het was, maar het bleek een abortus te zijn. Een abortus is hier nog wel een taboe, zelfs de dokter wilde liever niet vertellen wat hij net gedaan had. Ook op woensdag zag ik iets bijzonders. Een jongetje van 2 weken oud werd besneden. Besnijden is hier nog iets heel normaals, maar voor mij was het wel even slikken. Gister was het weer raak, een miskraam dit keer. Dit was voor mij de ergste van de drie. Ik zag het dode kindje wat ongeveer 15 cm was, met alles erop en eraan en het werd gewoon weggegooid. Er wordt hier heel anders omgegaan met dit soort dingen. Ik blijf op de delivery suite werken tot ik een bevalling heb gezien, ik wil namelijk ook nog iets moois zien na al dit leed.

Vanaf morgen heb ik mijn enorme kamer met dansvloer voor mezelf. Loes vertrekt dan naar de hills voor een ander project. Ik vind het best jammer want het is erg gezellig samen, maar die drie weekjes overleef ik wel. Ja, over 3 weken kom ik alweer naar huis. Het is een raar idee, maar ik heb opzich wel weer zin in lekker eten, altijd elektriciteit en een gering aantal insecten.