30 graden kouder..

Gister ochtend ben ik weer aangekomen in Nederland! Mijn reis terug naar huis is prima verlopen, zaterdag ben ik om 12 uur bij mijn gastgezin weg gegaan. ik ben met een taxi naar het tro station voor Accra gegaan en heb daar een tijd moeten wachten tot de trotro vertrok. Ik zat met vier mensen op een drie persoonsbank met twee tassen op schoot. Mijn koffer was ergens tussen gepropt en schudde de hele weg lekker mee. In Accra kon ik een taxi rechtstreeks naar het vliegveld krijgen, dat was dus makkelijk. Om half 4 was ik al op het vliegveld. Daar kwam ik nog een Duitse vrouw tegen die ik vaag kende uit Cape Coast, ze had helaas wel een andere vlucht dan ik. We hebben samen wat gegeten op het vliegveld wat wel prettig was, een hele dag alleen is namelijk toch wel saai. Iets na 10en vertrok mijn vlucht, ik zat tussen twee Ghanezen waardoor ik tot in Nederland nog een beetje het gevoel had in Ghana te zijn.
Op het vliegveld stonden mijn ouders, Mirthe, Whitley en Nick mij op te wachten. Echt super leuk! Hierna gingen we de kou in op weg naar Zeeland waar we ontbeten hebben met tosti's en warme chocomelk met slagroom. Er kwamen ook nog wat andere mensen langs. 's middags heb ik kunnen genieten van een WARM bad en SNEL internet!! Mijn eerste dag terug in Nederland was dus meteen al erg leuk. Het is wel weer even wennen om weer thuis te zijn. Het is hier vooral erg koud en alles is erg georganiseerd wat opzich wel weer prettig is.

Breg de bouwer

Na een week alleen maar vervelende dingen op de delivery suite meegemaakt te hebben had ik maandag my lucky day. Ik heb een bevalling gezien! Ik was van te voren heel lang bij de vrouw geweest wat het extra bijzonder maakte. De vrouw waardeerde mijn hulp zo erg dat ze het een goed idee vond dat ik met haar pasgeboren zoon zou gaan trouwen. Nadat ik had uitgelegd dat het leeftijdsverschil net iets te groot was en haar beloofd had om haar de volgende dag nog even  op te komen zoeken kon ik naar huis. Dinsdag, woensdag en donderdag ben ik terug gegaan naar de afdeling pediatrics. Op 1 januari is al het personeel van afdeling gewisseld dus het voelde eigenlijk als een nieuwe afdeling. Ik kreeg dit keer iets minder te doen maar het was toch een goede keus.  Het is altijd erg gezellig met de kinderen, die het over het algemeen fantastisch vinden dat er een obroni op hun afdeling is, helemaal als dit een obroni met fototoestel is.

Vrijdag ben ik na het leprosy camp naar de Hills toe gegaan samen met Cindy en Jay. Ik wilde graag naar de Hills omdat het toch net iets meer Afrika is dan cape coast, geen elektriciteit en geen stromend water.. Toen we er bijna waren konden we Loes niet meer bereiken, haar telefoon was leeg en opladen gaat moeilijk als er geen elektriciteit is. Ik wist dat het dorpje te herkennen was aan rode vodafone gebouwtjes, helaas zie je deze overal in Ghana. We stapten eerst uit in het verkeerde dorpje waar we gelukkig net op tijd achter kwamen.  Toen we in het goede dorpje aankwamen vroegen we een local waar de obroni’s waren en binnen no time hadden we loes gevonden. We konden alle drie bij haar gastgezin blijven slapen en eten.

Na een kort nachtje vol met muizengetrippel op het dak gingen we op weg naar Wli, vlak bij de grens van togo. Ook deze reis was weer erg leuk, na 5 verschillende trotro’s kwamen we aan in Hohoe waar we een taxi naar Wli wilden nemen. Er waren zo’n 10 taxichauffeurs die ons in hun taxi wilde hebben. Na een kwartier lang geruzie tussen de taxichaffeurs aan te horen besloten we met de goedkoopste mee te gaan. Het was een hele klus om uit te zoeken welke het goedkoopst was omdat alle taxichauffeurs druk bezig waren met ruzie maken. Toen we uiteindelijk in een taxi zaten kwamen we er al snel achter waarom deze taxi goedkoper was. De auto piepte vreselijk en als we niet heel hard naar beneden gingen kwamen we de volgende heuvel niet op. Toen we halverwege een helling waren stopte de auto ermee en kwam er rook uit de motor. Iedereen ging snel de auto uit maar ik zat voorin en mijn deur kon vanuit binnen niet open. Gelukkig hadden we Cindy bij ons die na 2 minuten (al) begreep dat ze mijn deur open moest doen. De auto ontplofte niet zoals dat in films wel altijd gebeurt en de chauffeur wilde weer verder. We waren werkelijk in de middle of nowhere en hadden dus weinig keus. De verdere tocht hebben we ook nog overleefd en het laatste stukje mochten we gelukkig lopen. De rest van de dag hebben we lekker kunnen relaxen in de lodge die tegen de verwachtingen in zeer luxe was, zeker in vergelijking met de hills.

De volgende ochtend kwamen we scott, georgi en naja tegen die blijkbaar in dezelfde lodge geslapen hadden. We gingen met zijn alle naar de wli falls. De tocht was heel erg zwaar en stijl maar we hadden een prachtig uitzicht en we werden gezelschap gehouden door duizenden vlinders. Bij de upper falls aangekomen konden we even uitrusten, koekjes eten, foto’s maken en door de liefhebbers werd er gezwommen. De waterval was echt enorm groot en het water was superkoud. Toen konden we weer aan de afdaling beginnen. De terugweg was laten we zeggen niet helemaal mijn ding wat er voor zorgde dat ik er ongeveer 2x zolang over gedaan heb als de bedoeling is, maar gelukkig had ik mijn persoonlijke gids die de hele weg braaf mijn hand heeft vastgehouden. Eenmaal beneden gingen we nog naar de lower falls, die er eigenlijk ongeveer hetzelfde uitzag als de upper falls. Maar het gaf een voldaan gevoel te zien hoe hoog we waren geweest.

‘s Middags ging ik samen met Loes terug naar de Hills, de rest ging terug naar cape. De eerste drie dagen in de Hills heb ik als bouwvakker gespeeld. Een heleboel vrijwilligers uit de Hills doen het building project en bouwen een school vlak bij het gastgezin van Loes. Ik ben dus een paar dagen een building volunteer geweest. Toen ik op maandag aankwam waren er alleen nog maar een aantal gleuven in de grond en er lagen al wat bakstenen. Op woensdag waren we al bezig de 5^de rij aan stenen te metselen. Het werk was erg zwaar (ik had zelfs een blaar!), vooral met de ghanese temperatuur en spierpijn van onze weekendavonturen, maar het was wel leuk dat je de school zo snel zag vorderen. Onderweg van het gastgezin naar het project liepen we elke dag langs de kinderen voor wie we de school aan het bouwen waren, zij zitten nu in een heel slecht gebouw. Als we ‘s middags onder de modder terug kwamen konden we heerlijk douchen in de bucket shower. De rest van de dag was altijd erg gezellig met de andere vrijwilligers. Heel veel van hen woonden in hetzelfde dorpje wat een soort schoolkamp gevoel gaf. Ik kende ook al een aantal van de vrijwilligers in de hills omdat ze eerst in cape coast gewerkt hadden of omdat we tegelijk in Ghana waren aangekomen. Het was erg leuk om iedereen weer te zien. Donderdag zijn Loes en ik nog naar de beatmarket geweest, waar je een enorme collectie aan afrikaanse kralen kunt kopen en vrijdag ben ik weer terug naar Cape gegaan.

Diezelfde vrijdag nog ben ik ’s avonds met Cindy, Lilly en Jay en de helft van hun gastgezin naar een heuse Ghanese discotheek geweest. De discotheek was over het algemeen niet erg anders als in Nederland, maar de muziek was de typisch Ghanese hiplife, je hoort hier deze muziek hele dag door. Er waren ook meer mannen dan vrouwen, die handtastelijker waren als in Nederland. Hierdoor waren we eigenlijk vooral bezig met ghanezen weg te sturen, maar het was leuk een keer een ghanese club meegemaakt te hebben.  

Deze week heb ik mijn laatste weekje in het ziekenhuis, ik ga denk ik elke dag op een verschillende afdelingen werken en afscheid nemen van alle zusters en dokters die ik ken. Ik heb best zin om weer naar huis te gaan, 3 maanden was voor mij wel lang genoeg. Ik heb gedaan wat ik wilde doen en genoeg meegemaakt om een hele leerzame en waardevolle ervaring rijker te zijn.

medase!

Ik wil iedereen echt heel erg bedanken voor de donaties voor het leprosy camp. Ik heb in het totaal 395,- euro opgehaald!  Hier kan het leprosy camp nog een behoorlijke tijd de medische benodigdheden van betalen. De patiënten zijn altijd erg dankbaar als we de wonden verzorgt hebben, ze zullen dan ook erg blij zijn dat het project voorlopig kan blijven bestaan. Ik zal het geld deze week overhandigen aan het leprosy camp. Het is verstandig om vanaf nu geen geld meer te storten, vanuit Nederland kan ik het geld namelijk niet meer aan het project geven.

De tijd vliegt!

Ik heb al weer heel wat meegemaakt sinds ik mijn vorige blog heb geplaatst. Het is zelfs gelukt  Kumasi te zien! We waren van plan om vorige week dinsdag te gaan maar dit was een officiële vrije dag. (kerst viel in het weekend) Dus hebben we op het laatste moment nog besloten om woensdag te gaan, waardoor we meteen met 6 mensen waren in plaats van 3. Extra gezellig dus. We waren om 5 uur bij het station en er waren zowaar weinig andere mensen. Binnen een half uur zaten we in de bus. Amazing! Voor het eerst sinds ik in Ghana ben heb ik het koud gehad, de airco in de bus werkte namelijk net iets te goed. Toen we na 3,5 uur aankwamen hebben we eerst ergens ontbeten, daarna zijn we naar de markt gegaan. De markt in Kumasi is enorm, het is de grootste markt van west Afrika. Als je alles wilt zien heb je denk ik wel 3 dagen nodig, maar het is er zo druk dat je na een paar uur wel weg wilt. In de markt heb je verschillende delen, zo heb je een deel met alleen maar sieradenkraampjes of een deel waar je alleen maar kruiden kan kopen. Dit is best vreemd, ik kan me moeilijk voorstellen dat een stoffenwinkeltje veel kan verkopen als er minstens 100 andere stoffenwinkels naast zitten. Toen we de markt zat waren zijn we naar het cultural center gelopen. Onderweg kwamen we nog een barbecue tegen waar mysterieuze dieren op geroosterd werden, het bleken vleermuizen te zijn. We hebben het helaas niet uitgeprobeerd. Bij het cultural center was niet zoveel te zien, je kon er schilderijen, Ghanese beeldjes etc kopen. Hierna gingen we nog ergens wat eten. Nadat we onze magen gevuld hadden gingen we opzoek naar vervoer terug naar cape. Dit ging niet op een ghanees tempo (we renden letterlijk naar het station) omdat er een enorme bui in de lucht hing. We zaten net op tijd in de trotro. Om 10 uur ’s avonds waren we weer thuis, heel erg moe maar we hadden een superleuke dag gehad.

Vrijdag op zaterdag was het natuurlijk 1 uurtje later als in Nederland oud en nieuw. Waar we precies heen zouden gaan was tot op de dag zelf erg onduidelijk. Uiteindelijk zijn we gewoon naar Oasis gegaan, hier gaan we op een gewone avond ook vaak heen. Er waren heel veel mensen, een goede mix van ghanezen en obroni’s, life muziek, vuurwerk dat alle kanten behalve omhoog op ging, ‘champagne’en zelfs oliebollen! Het was een hele gezellige avond.

Ook heb ik eindelijk een kerkdienst in Ghana mee mogen maken. Een kerkdienst is hier heel anders dan in Nederland. Er wordt heel erg mooi gezongen door professionele zangers en door de dominee zelf, onder begeleiding van een hele band. De hele zaal, vol met mensen gekleed in felgekleurde feestelijke jurken, zingt mee en danst volop. De preek bestaat uit een hoop geschreeuw van de dominee en geklap en gejuich van mensen. Als je geluk hebt duurt een kerkdienst wel 5 uur lang. Ik had geluk…

Ook in het ziekenhuis heb ik deze twee weken van alles meegemaakt. De eerste week werkte ik op de afdeling female surgical. Dit is een afdeling waar patiënten liggen die net een operatie gehad hebben en er zijn heel veel patienten met wonden. Er was vrij weinig werk voor mij te doen omdat er heel weinig patiënten waren vanwege de kerst periode, men gaat niet naar het ziekenhuis tijdens de feestdagen. Er was een vrouw met brandwonden over haar hele lichaam en een vrouw met een enorm wond bij haar lies. De vrouw met de enorme wond werd aan het einde van de week ontslagen uit het ziekenhuis omdat de rekening anders te hoog werd. Dit terwijl ze een verzekering had die alles zou betalen. Sommige dingen zijn erg onlogisch hier.

Deze week probeerde ik in the delivery suite te komen. Op maandag lukte dit niet omdat het een officiële vakantiedag was. (nieuwjaarsdag viel in het weekend) Ik zag dat er een heleboel zwangere vrouwen waren dus dat ze mijn hulp waarschijnlijk wel konden gebruiken. Een goede reden waarom ik niet kon beginnen op een vakantie dag kreeg ik niet echt. Ik ben toen maar een dagje naar O&G geweest. Ook een afdeling met zwangere vrouwen. Dinsdag werd ik bijna naar binnen getrokken toen ik kwam vragen of ik kon werken in de delivery suite. Er waren geen zwangere vrouwen en veel vrouwen die op maandag bevallen waren. Ik kon helpen met de baby’s wassen en oorbellen geven. Kinderen krijgen hier al oorbellen als ze 1 dag oud zijn, de oorlellen zijn dan nog heel erg zacht dus je kunt de oorbellen er gewoon met de hand door heen drukken. Ik had niet het idee dat het de baby’s veel pijn deed. Later op de dag heb ik nog iets bijzonders gezien, het duurde even voordat ik er achter kon komen wat het was, maar het bleek een abortus te zijn. Een abortus is hier nog wel een taboe, zelfs de dokter wilde liever niet vertellen wat hij net gedaan had. Ook op woensdag zag ik iets bijzonders. Een jongetje van 2 weken oud werd besneden. Besnijden is hier nog iets heel normaals, maar voor mij was het wel even slikken. Gister was het weer raak, een miskraam dit keer. Dit was voor mij de ergste van de drie. Ik zag het dode kindje wat ongeveer 15 cm was, met alles erop en eraan en het werd gewoon weggegooid. Er wordt hier heel anders omgegaan met dit soort dingen. Ik blijf op de delivery suite werken tot ik een bevalling heb gezien, ik wil namelijk ook nog iets moois zien na al dit leed.

Vanaf morgen heb ik mijn enorme kamer met dansvloer voor mezelf. Loes vertrekt dan naar de hills voor een ander project. Ik vind het best jammer want het is erg gezellig samen, maar die drie weekjes overleef ik wel. Ja, over 3 weken kom ik alweer naar huis. Het is een raar idee, maar ik heb opzich wel weer zin in lekker eten, altijd elektriciteit en een gering aantal insecten.

Merry Christmas!

Helaas kan ik jullie in dit blog nog steeds niet vertellen hoe geweldig Kumasi wel niet was. Toen wij zaterdagochtend om half 5 op het trotro station stonden, waren er zelfs nog meer mensen dan op vrijdagmorgen. We hadden geen zin om weer veel tijd te verspillen, dus we zijn meteen terug naar huis gegaan om verder te slapen. De dag zelf hebben Loes en ik nog goed benut met het verplaatsen van al onze spullen en een extra bed naar de ex-kamer van Rebecca. Deze kamer is namelijk drie x zo groot als die van loes en mij, heeft ook drie x zoveel kastruimte, een eigen badkamer en we hebben nu een tafel + stoel in de kamer en een dansvloer tussen onze bedden. Nadat we de vlaggetjes, ballonnen en lintjes hadden opgehangen was onze nieuwe kamer helemaal klaar voor gebruik.

Afgelopen maandag ben ik mee geweest naar een outreach program. We gingen om 7 uur ’s ochtends met 5 vrijwilligers en een zuster naar een klein dorpje in de buurt. Bewoners met medische klachten konden naar ons komen zodat wij ze onderzochten en medicijnen gaven. Het onderzoeken hield vooral in dat we van iedereen de bloeddruk moesten opmeten, maar het was toch erg leuk om te doen. Er kwamen gelukkig erg veel mensen op af, dus we waren er niet voor niks. Iedereen kwam wel op het zelfde moment, wat er voor zorgde dat we om 10 uur al klaar waren. Toen ben ik de rest van de dag maar naar het ziekenhuis gegaan, waar ik weer op een nieuwe afdeling ben begonnen. Female medical.

Ik had van te voren gehoord dat de zusters onaardig waren op deze afdeling maar ik heb daar tot nu toe nog niks van gemerkt. Toen ik maandag net 2 minuten binnen was mocht ik al helpen met het verzorgen van een wond. Kort hierna viel er een vrouw uit bed. We tilde haar terug waarna ze bloed begon over te geven. Heel wat actie, zo op de vroege morgen. Inmiddels is de vrouw overgeplaatst naar het ziekenhuis in Accra, wat een beter ziekenhuis schijnt te zijn. De andere dagen waren eigenlijk een beetje saai op deze afdeling. Mijn werk bestond vooral uit wachten met patiënten voor de röntgenfoto’s en af en toe vitals checken. Ik zou eigenlijk volgende week ook nog op deze afdeling werken maar ik denk dat ik naar een andere afdeling toe ga.

Samen met Morena ben ik deze week ook een dagje met loes mee geweest naar haar daycare center. Ik vond et erg leuk om ook eens zoiets te kunnen doen. De kinderen zijn 2 tot 5 jaar oud en ontzettend schattig. We gingen samen met de kinderen armbandjes maken van kapot geknipte rietjes. Het was voor sommigen nog een beetje te moeilijk, en wij waren meestal meer bezig met het aantal in-rietjes-stinkende-kinderen op nul te houden maar de kinderen vonden het wel erg leuk. Toen alle kinderen een armbandje of ketting hadden, werden er nog wat  engelse boekjes voorgelezen. De kinderen kennen alle verhaaltjes uit hun hoofd en zingen de tekst hardop mee. Daarna was het tijd voor de lunch, we moesten de allerkleinsten helpen met eten. De rest van de dag mochten de kinderen lekker spelen. Ik kon niet al te lang blijven omdat ik nog naar het immigration office moest om mijn visum te verlengen. Ik had hier maar veel tijd voor uitgetrokken omdat ik bij de ambassade in Nederland drie uur had moeten wachten voordat ik mijn papiertje kon laten lezen en in Ghana duurt alles gemiddeld drie keer langer als in Nederland. Maar wonder boven wonder werd ik meteen geholpen en stond ik binnen een half uur weer buiten. Niet erg.

De kerst heb ik met een aantal vrijwilligers gevierd in Big Milly’s, een lodge in kokobrite vlakbij Accra. Op het terrein van Big Milly’s was een restaurant, bar, cocktailbar, verschillende afrikaanse winkeltjes en huisjes waar je kon slapen. het strand was op loopafstand. Wij sliepen in een soort open hut die we deelden met 3 nederlandse studenten, die Loes en ik bij de ambassade in Nederland al hadden gezien. Loes en ik waren dus ook op het zelfde moment bij de ambassade. Erg grappig dat we uiteindelijk allemaal in dezelfde kamer in Ghana beland zijn. We sliepen op matrassen op de grond zonder lakens of kussens. Ik vond de kamer verder prima, we hadden klamboes dus het was goed. We hebben er uiteindelijk wel veel te veel voor betaald omdat het kerst was. Ze waren van te voren ook erg onduidelijk over de prijs. Er was ons door de telefoon verteld dat het 26 cedi pp koste voor 2 nachten met eten en drinken inbegrepen en dat je niet voor 1 nacht kon boeken, toen we aankwamen werd ons al verteld dat het 26 cedi per nacht koste en dat alleen het avondeten en het feest er bij inbegrepen zat. Toen we de volgende dag vroeg of het mogelijk was maar 1 dag te blijven, kon dat maar moesten we wel 6 cedi voor de accommodatie van de 2^de nacht betalen omdat we geboekt hadden. We zijn toen maar gewoon 2 nachten gebleven, maar toen we vandaag wilden betalen kregen we weer een verassing te horen. De 26 cedi per nacht was 26,50 en was alleen voor het eten en het feest, voor de accommodatie moesten we nog 6 cedi per nacht betalen. Uiteindelijk hebben we dus 65 cedi betaald ipv de 26 cedi die we verwacht hadden. We konden gelukkig wat geld lenen van een Nederlandse jongen, anders hadden we niet genoeg geld gehad om te betalen.

Onze hut stond naast het podium en de speakers, dus we waren verplicht om ‘s nachts door te feesten. Het begin van het feest was erg leuk, er was een Ghanees dansoptreden. Het duurde mij eigenlijk net iets te lang, maar het was wel erg leuk om te zien. Hierna werd er een toneelstuk opgevoerd, het verhaal was totaal niet te volgen. Daarna was er muziek, wat op zich erg leuk was geweest als ik niet de enige was geweest die niet moe was. De tweede avond was er een reggae party, dit keer had iedereen gelukkig wat meer energie en hebben we er nog een leuk feestje van gemaakt.

Leprosy camp

Zoals mensen die mijn blog lezen al weten, help ik ’s ochtends bij het leprocy camp. In een klein dorpje niet ver van cape coast, wonen mensen die vroeger de ziekte lepra hebben gehad. De lepra heeft hun zenuwen aangetast waardoor ze geen of weinig gevoel meer hebben. De meeste van hun hebben grote en diepe wonden die ze slecht verzorgen. Elke werkdag  gaan er vrijwilligers heen om de wonden te verzorgen. En met resultaat! De wonden zien er nu al stukken beter uit als toen ik voor het eerst bij het leprocy camp was. Om de wonden goed te kunnen verzorgen hebben we van alles nodig. Desinfectiemiddelen, pleisters, verband, gaas, watten, handschoenen etc. We kopen dit van geld dat ooit door vrijwilligers is geschonken. Aangezien het overgebleven geld steeds minder wordt en het bijna kerst is :) heb ik bedacht om wat geld op te halen voor het leprocy camp. Dus als je in een vrijgevige bui bent deze kerst kun je wat geld doneren aan het leprocy camp. Alle kleine beetjes zijn meer dan welkom!  Het rekeningnummer is 8626981 t.n.v. MW B Bosman onderwerp: leprocy camp.