Een nieuwe afdeling en een heleboel gezelligheid

Sinds deze week werk ik op een andere afdeling in het ziekenhuis, accidents and emergencies. Dit is natuurlijk heel wat anders als de NICU waar ik eerst zat. Het is nogal een verschil of je patiënten baby’s zijn die de hele dag slapen of volwassenen die je kunnen vertellen wat er aan de hand is etc. Op de afdeling waar ik nu zit zie je af en toe hele heftige dingen voorbij komen. Dinsdag was er bijvoorbeeld een vrouw met hele stukken zonder huid. Er was een bacterie in wondjes van haar gekomen die je huid op eet. Ik had nog nooit zo iets gezien. Ze kon zo meedoen in een horrorfilm. Verder zijn er patiënten die bijvoorbeeld ergens vanaf zijn gevallen of door iets scherps hebben gelopen. Soms zijn er zwangere vrouwen of mensen met een ernstige vorm van malaria. Meestal blijven de patiënten maar even op de afdeling A & E en gaan vervolgens naar een andere afdeling.

Ik krijg ook iets meer te doen bij A & E dan bij NICU. Zoals patiënten naar de x-ray, het lab of een andere afdeling brengen, temperatuur, pols, ademhaling en bloeddruk checken en ik werd bijvoorbeeld ook een keer op pad gestuurd om eten en drinken te kopen voor een patiënt die honger had. Ook leggen de dokters veel meer uit dan op mijn vorige afdeling. Daar gaven ze wel een (kort en soms onbegrijpelijk) antwoord als je iets vroeg maar ze vertelden bijna nooit iets uit zich zelf. Bij A & E vertellen dokters als ze het niet te druk hebben gewoon wat ze aan het doen zijn en waarom.  

Verder ga ik nog steeds bijna elke ochtend naar het leprocy camp, zie mijn vorige blog. Voor het leprocy camp hebben we een grote tas vol met ontsmettingsmiddelen, verband, pleisters etc. We kopen alle spullen van geld dat ooit door verschillende vrijwilligers aan het project is gegeven. Gister heeft een vrijwilliger de tas in een taxi laten staan, en dat is nogal een groot probleem. Zonder de spullen kunnen we niks doen. De politie is verteld dat we de tas kwijt zijn en het is omgeroepen op de radio. Als we de tas niet terug vinden betekent dat, dat we alles op nieuw moeten kopen. Het zal alles bij elkaar behoorlijk prijzig zijn… (donaties zijn altijd welkom) Vanochtend hebben we alles meegenomen wat we zelf hadden meegenomen van thuis en met wat creativiteit toch de wonden verzorgt. Na een tijdje kwam Bernard, verantwoordelijk voor het medical project in cape coast, met de mededeling dat de tas gevonden is! We hebben de tas nog niet officieel terug, maar ik neem aan dat het wel goed komt nu.

Behalve werken wordt er hier ook veel gefeest. Dit had ik van te voren echt totaal niet verwacht. Het idee dat ik 3 maanden geen alcohol zou drinken is niet helemaal waar, sterker nog het aantal drankspelletjes dat ik ken is inmiddels flink gestegen. Er zijn vaak feestjes van vrijwilligers omdat ze Ghana verlaten of jarig zijn. Als er geen feestje is gaan er veel vrijwilligers naar Oasis om gezellig wat te drinken of te dansen. Ook zijn er een aantal vrijwilligers die geregeld een dag vrij nemen om bijvoorbeeld naar het strand te gaan. Ik vind dit zelf een beetje vreemd omdat als je hier liever naar het strand gaat dan werkt, je beter gewoon op vakantie had kunnen gaan.

Voor mij is het weekend een beter moment om naar het strand te gaan en iets van Ghana te zien. Afgelopen weekend ben ik met twee huisgenootjes naar het Elmina Castle geweest. Dit is een slavenfort, dat voornamelijk van Nederland was. We kregen een rondleiding en werden opgesloten in een cel. Verder zijn we naar het strand geweest. Het strand is hier zoals je weleens ziet in films, met palmbomen en hoge golven, alleen lopen er hier af en toe wat Ghanezen met van alles op hun hoofd door het beeld.

Doordeweeks werk ik dus gewoon het liefst. Ik werk meestal tot ongeveer 2 uur, dus is er nog genoeg tijd om ’s middags bijvoorbeeld even de stad in te gaan. (en soms ’s avonds naar een feestje of Oasis) Over het algemeen zijn mijn dagen dus goed gevuld, wat er voor zorgt dat ik bijna non-stop moe ben. Het zorgt er ook voor dat de tijd echt ongelofelijk snel gaat. Ik dacht dat van te voren dat 3 maanden erg lang was. Maar ik zit inmiddels al zo goed als op 1/3. Ik ben eigenlijk al weer bijna thuis.

 

:)

Na 2 weken in Ghana begin ik me al aardig thuis te voelen hier. Het is ontzettend gezellig met alle vrijwilligers. Ook de Ghanese manier van doen, alles rustig aan doen en het woord opschieten niet kennen, begint nu een beetje in mijn systeem te komen. Ik wordt dus nog luier dan ik al was :) Alleen in het ziekenhuis is deze manier van leven af en toe nog moeilijk te begrijpen, soms gebeuren dingen gewoon niet op tijd. Er wordt bijvoorbeeld ‘s ochtends een blood sample genomen en pas de volgende dag wordt er door het lab naar gekeken. Soms overlijden patiënten omdat ze gewoon niet op tijd geholpen worden, ik heb dit gelukkig nog niet zelf meegemaakt. In het ziekenhuis kan ik tot nu toe eigenlijk vrij weinig doen, je kijkt vooral naar de bezigheden van de dokters en geeft ze wat dingen aan. Je kan de dokters alles vragen dus leerzaam is het wel. Volgende week is mijn laatste week op de afdeling NICU, Neonatal Intensive Care Unit. Ik heb afgesproken met mijn supervisor dat ik elke 2 weken ga wisselen van afdeling. Ik hoop dat ik op andere afdelingen iets meer kan doen. We zullen het wel zien.

Om mezelf wat nuttiger te maken ga ik bijna elke dag mee naar het leprocy camp. Dit is in een dorpje verderop waar elke ochtend mensen die de ziekte lepera hebben gehad naar toe komen. Door de lepera zijn hun zenuwen aangetast en voelen ze geen pijn meer. Ze hebben grote en diepe wonden die ze niet verzorgen omdat ze er geen last van hebben. Sommigen snijden ook hun vingers en tenen af omdat ze proberen weer pijn te voelen. Samen met een aantal andere vrijwilligers ontsmetten we de wonden en brengen het verband opnieuw aan. Het is, vooral de eerste keer heel heftig om te zien maar het is ook erg leuk om te doen. De mensen waarderen het heel erg dat je ze helpt en je ziet de wonden ook verbeteren. Het is een project wat door vrijwilligers is opgezet, dus er zijn geen artsen bij. Hierdoor kan je echt zelf wat doen. De eerste keer legt een andere vrijwilliger uit hoe je het precies moet doen en doet het voor. Je mag zelf weten wanneer je voor het eerst zelf een wond wilt verzorgen, de andere vrijwilligers helpen je in het begin. Het liefst zou ik elke dag meegaan maar er zijn steeds meer vrijwilligers die er heen willen. We moeten dus afwisselen. Het leprocy camp is net als het werken in het ziekenhuis van maandag tot en met vrijdag. Ik ben elke dag te laat in het ziekenhuis omdat ik eerst dus naar het leprocy camp ga, dit is niet erg in Ghana, zusters zijn zelf soms ook 2 uur te laat.

In het weekend ben ik dus vrij. Mijn eerste weekend heb ik niet zoveel gedaan, ik zou op zaterdag met 2 huisgenootjes naar een beach resort hier in de buurt gaan. Het was helaas de hele dag bewolkt, dus we zijn niet gegaan. Zondag ben ik naar een hele grote markt geweest hier. Je kunt hier een heleboel Afrikaanse stoffen kopen, waarmee je naar een kleermaker gaat. Je wordt dan helemaal opgemeten waarna ze iets op maat voor je kunnen maken. Je kan ze gewoon een schets geven van hoe je wilt dat het wordt. Na de markt zijn we gaan lunchen bij Oasis, hier gaan we ’s avonds ook wel eens uit. Ik had niet echt verwacht dat ik uit zou gaan hier, maar we gaan best vaak. Oasis is een restaurant/ bar aan het strand in de openlucht. Daarna zijn we nog even op het strand zelf geweest. Er was ook een andere vrijwilliger die voor haar schoolklas een uitstapje naar het strand had geregeld.

Maandag kwam er een nieuw meisje bij ons in huis, Loes, ook een Nederlands meisje van 18. We slapen op dezelfde kamer. Iets minder privacy dus, maar het is wel erg gezellig. Sinds woensdag zijn Fred en Rebecca (twee vrijwilligers uit mijn huis) gaan reizen, ze blijven anderhalve week weg. We zijn nu dus nog maar met zijn vieren in het huis.

Afgelopen weekend heb ik wat meer gezien. Samen met Loes en 4 Engelse meisjes en een Duitse jongen vertrokken we zaterdag om half 8 naar Kakum, een stukje tropisch regenwoud waar ze op 40 meter hoogte een soort hangbruggen hebben gemaakt. Je loopt dus boven de toppen van de meeste bomen. Als je niet naar beneden kijkt terwijl je loopt, is het erg leuk. Hierna gaan we naar een soort opvang van dieren. Het wordt gerund door twee rotterdammers. De man drinkt bier, de vrouw heeft malaria (dat heeft ze zo’n tien keer per jaar) en het ruikt er naar wiet. De dieren zitten in erg kleine kooitjes of ze zitten vast met een riempje. Ik vind het erg vreemd dat de dieren minder ruimte hebben dan in een gewone dierentuin, terwijl ze hier naast hun eigen leefruimte zitten. Dan gaan we naar het beach resort waar ik eigenlijk vorig weekend heen zou gaan. Het is best luxe. Mijn andere 2 huisgenootjes, Tabiah en Morena zijn er ook. We gaan samen terug naar huis. ’s Avonds is er een afscheidsfeestje van een vrijwilliger. Het is op het dak van het huis van haar gastgezin. Er zijn een heleboel vrijwilligers en het is erg gezellig.

Ik heb het dus wel naar mijn zin hier!   

Liefs uit Ghana.

 

 

First days in Ghana

Hier is dan mijn eerste berichtje uit het zeer warme Ghana. Het is ontzettend wennen hier. De mensen, de beesten (voornamelijk de insecten) de temperatuur, de sfeer, alles is zo anders. Gelukkig ben ik weinig alleen geweest. In de rij op het vliegveld van Accra stond ik toevallig al naast een andere Nederlandse vrijwilligster van projects abroad. Ze ging net als ik 3 maanden in een ziekenhuisje werken, ze ging wel naar een andere plaats. We hebben samen de koffers gehaald en onze euro´s omgewisseld voor cedi´s.

Hierna ontmoetten we Nyame en nog 4 Nederlandse en 1 Ierse vrijwilliger. Nyame heette ons extreem enthousiast welkom, hierna gingen we naar 2 auto´s. er kwam nog 1 vrijwilliger bij, uit een ander vliegtuig. Er waren twee overnachtingsplekken. Vrijwilligers die naar Cape Coast of een bergdorpje gingen moesten naar het pink hostel, dit waren er 5. De rest zou in het office van projects abroad overnachten. 5 personen + chauffeur + heel veel bagage past over het algemeen niet in 1 auto. Nyame en de chauffeur bleven positief en hebben de koffers heel vaak in en weer uit de auto gehaald. Uiteindelijk ging er wat van onze bagage in de andere auto, gelukkig niet mijn koffer. Er moest ook 1 persoon in de andere auto. Dit was een man, hij was samen met zijn vrouw, zij zat in onze auto. Hij en de bagage zouden s´avonds naar ons hostel worden gebracht. Toen we in het hostel waren vertelde de chauffeur dat de bagage en de man pas morgen zouden komen. Even later was daar de bagage en de man. De man moest wel weer mee terug naar het office. Vrouwen en mannen moesten apart slapen. De vrouw was bang dat ze 3 maanden apart moeten slapen. Er wordt ons verteld dat we de volgende dag om 5 uur s´ochtends zullen vertrekken vanwege de file´s. Daarvoor kunnen we ontbijten en worden we om 4 uur wakker gemaakt door iemand van het hostel. Het hostel is best oké, er is een douche en wc papier en weinig insecten. Ook is er een slecht werkende airco. We slapen met zijn vieren op 1 kamer in stapelbedden.

De volgende dag worden we niet wakker gemaakt. Om 5 uur wordt een van ons wakker en wekt de rest. We douchen en kleden ons snel aan, beneden is geen ontbijt. Als we iemand van het hostel zien vragen we om wat water en fruit. We krijgen allemaal een flesje water. Dan wachtten we op de taxi. Om 6 uur komt hij aan. Gelukkig zijn we niet om 4 uur opgestaan. Alleen de vrijwilligers die naar cape coast gaan kunnen mee. Dat zijn Lilly en ik. Lilly is een vrouw van rond de 50 schat ik. Ze is de oudste vrijwilliger die ik tot nu toe heb ontmoet. De meesten zijn rond de 22. We gaan met de taxi naar een busje, een man van de organisatie gaat mee, hij verteld dat er airco is in de bus. Ik verwacht niet veel van de airco na het hostel. Dan gaan we in het busje, de airco is heel goed, het is bijna koud. Na drie uur lang inhalen komen we aan in cape coast. We gaan uit het busje, in een taxi. We worden naar onze gast gezinnen gebracht.

Lilly´s gastgezin was een zooitje vertelde ze, het was er vies en ze deelde een kleine kamer met weinig kastruimte met een meisje. Er waren heel veel mensen waarvan ze niet wist of ze wel of niet in het huis woonden. Mijn gastgezin is top. De gastvrouw is heel aardig en ik deel mijn tweepersoons kamer nog niet. Er is een gemeenschappelijke ruimte met tv en lekkere stoelen. De badkamer deel ik maar met 1 andere vrijwilliger. Er zijn op dit moment 3 meisjes, 1 jongen en ik bij het gastgezin.

Nadat we onze gastgezinnen ontmoet hebben neemt Erik (werkt voor projects abroad) ons mee voor een rondleiding in cape coast. We gaan naar de markt, supermarkt, postkantoor, bank, cape coast castle, een restaurant waar we een ghanese maaltijd nuttigen, een kerk, Lilly wisselt haar geld nog om in cedi´s en we kopen een simkaart. Dan gaan we allebei naar ons gastgezin.

´S avonds is er een quiz in het office van projects abroad, alle vrijwilligers kunnen erheen.  De verliezers van de vorige keer bedenken de vragen. Ik had geluk want de vorige keer waren er een aantal Nederlanders die verloren hadden. Ze vroegen bijvoorbeeld wat de naam is van het volkslied van Nederland A: Janwillem B: Wilhelmus C: Robertjan. De vragen waren dus erg makkelijk voor mij. Mijn groepje had dan ook gewonnen, er zaten 3 Nederlanders in. Daarna gingen we met een heleboel vrijwilligers naar een bar: Solice. Daar hebben we wat gedronken. Toen ben ik met twee huisgenootjes naar huis gegaan.

De volgende dag had ik mijn eerste werkdag. Ik zou om kwart voor 7 opgehaald door Erik. Ik stond op om 6 uur, Erik was er al om half 7. Ik heb snel ontbeten. Toen gingen we naar het ziekenhuis met een taxi, het was ongeveer 10 minuten, lopend is het iets langer als 30 minuten. Er ging nog een andere vrijwilligster met ons mee. Zij was er voor de tweede dag. We hebben vooral lang gewacht. En we zijn even bij een paar afdelingen binnen gelopen, maar we kregen niet zo veel te zien. De andere vrijwilligster studeerde fysiotherapie, ze werd achtergelaten op de afdeling fysio. Er was verder niemand, ze moest wachten. Ik moest ergens anders gaan wachten. Na een half uur kon ik naar binnen in een kamertje, daar moest ik zeggen op welke afdeling ik wilde werken, ik zei pediatrics, dat is de kinderafdeling. Maar daar waren al te veel vrijwilligers. Toen moest ik naar een afdeling waar ze pasgeboren en te vroeg geboren baby´s verzorgen. Ik ging er diezelfde dag nog heen. Ik kon niet zoveel doen. Dat was wel jammer, misschien wordt het iets meer als ik hier langer ben. Het was ´gelukkig´ niet alleen maar saai want op een gegeven moment viel ik flauw. Ik denk dat het door de hitte kwam, ik weet het niet. Er gebeurde niet echt iets heel engs op dat moment. Toen ik weer bijgekomen was mocht ik naar huis, het was nog geen 2 uur (ik werk van 8 tot 2)

Daar heb ik gegeten en het een beetje rustig aan gedaan. Toen ben ik nog met 2 huisgenootjes naar een vrouw gegaan die kleding van vrijwilligers wast voor heel weinig geld. Ik had nog niet echt was, ik ben nog niet zo lang hier natuurlijk. Maar het is wel handig om te weten waar het is etc. Daarna gingen we weer terug naar het huis en hebben we een film gekeken. Ze hebben een enorme tv, bij mijn gastgezin, het is wel een oude tv. Er zijn ook heel veel films, de meeste zijn door vrijwilligers gekocht.

De volgende dag, dat is vandaag was mijn tweede werkdag. Ik ben erheen gelopen ipv met de taxi, s´ochtends zijn er namelijk file´s dus je bent sneller als je loopt. Het is ook wel bijzonder om te lopen, iedereen die je tegenkomt spreekt je aan. Hi, how are you? I´m fine. thank you. How are you? I’m fine too. Dit gesprek komt 5 keer per minuut voor. kinderen roepen obroni! dat betekend witte. als je dan zegt bibini (zwarte) vinden ze dat heel erg leuk. Het werk was niet erg anders als gister maar ik ben niet flauwgevallen vandaag.

Vandaag is er een huisgenoot jarig, ze had vrij genomen vandaag en ging paardrijden op het strand hier in de buurt. Als ze zo terug komt gaan we eten en daarna gezellig wat drinken bij een bar hier in cape coast. Ondanks dat het nog erg wennen is, is het ook wel erg leuk. Ik probeer binnenkort weer wat van me te laten horen. Groetjes uit Ghana!

Dag!

Vandaag is het dan zover. Mijn reis gaat beginnen! Ik heb er heel erg veel zin in maar ik vind het ook wel erg spannend. Om 2 uur vertrek ik vanaf Schiphol en ik land in de hoofdstad, Accra om 10 voor 8 lokale tijd. (mits het vliegtuig geen vertraging heeft of neerstort)  

Op deze site kun je lezen wat ik allemaal meemaak in Ghana. Ik weet nog niet of ik hier vaak een berichtje kan plaatsen. Er zijn wel een aantal internetcafés in Cape Coast, maar deze hebben niet altijd een werkende internetverbinding, en als het regent is er waarschijnlijk nergens een verbinding.